பாவேந்தர் பாரதிதாசனின் பாட்டுத்திறம்

  பாவேந்தர் பாரதிதாசனின் பாட்டுத்திறம்

எங்கெங்குக் காணினும் சக்தியடா! - தம்பி
ஏழுகடல் அவள் வண்ணமடா! - அங்குத்
தங்கும் வெளியினிற் கோடியண்டம் - அந்தத்
தாயின் கைப்பந்தென ஓடுமடா - ஒரு
கங்குகளில் ஏழு முகிலினமும் - வந்து
கர்ச்சனை செய்வது கண்டதுண்டோ ? - எனில்
மங்கை நகைத்த ஒலியெனலாம் - அவள்
மந்த நகையங்கு மின்னுதடா!

காளை ஒருவன் கவிச்சுவையைக் - கரை
காண நினைத்த முழுநினைப்பில் - அன்னை
தோளசைத்தங்கு நடம் புரிவாள் - அவன்
தொல்லறிவாளர் திறம் பெறுவான் - ஒரு
வாளைச் சுழற்றும் விசையினிலே - இந்த
வையமுழுவதும் துண்டு செய்வேன் - என
நீள இடையின்றி நீநினைத்தால் - அம்மை
நேர்படுவாள் உன்றன் தோளினிலே!

I.காவியம்

1.சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரல்

குயில்கூவிக் கொண்டிருக்கும்; கோலம் மிகுந்த
மயிலாடிக் கொண்டிருக்கும்; வாசம் உடையநற்
காற்றுக் குளிர்ந்தடிக்கும்; கண்ணாடி போன்றநீர்
ஊற்றுக்கள் உண்டு; கனிமரங்கள் மிக்க உண்டு;
பூக்கள் மணங்கமழும்; பூக்கள்தோறும் சென்றுதே
னீக்கள் இருந்தபடி இன்னிசைபா டிக்களிக்கும்;
வேட்டுவப் பெண்கள் விளையாடப் போவதுண்டு;
காட்டு மறவர்களும் காதல்மணம் செய்வதுண்டு.
நெஞ்சில் நிறுத்துங்கள்; இந்த இடத்தைத்தான்
சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரல்என்று சொல்லிடுவார்.

பெண்ணுக்குப் பேச்சுரிமை வேண்டாம்என் கின்றீரோ?
மண்ணுக்கும் கேடாய் மதித்தீரோ பெண்ணினத்தை?
பெண்ணடிமை தீருமட்டும் பேசுந் திருநாட்டு
மண்ணடிமை தீர்ந்து வருதல் முயற்கொம்பே.
ஊமைஎன்று பெண்ணை உரைக்குமட்டும் உள்ளடங்கும்
ஆமை நிலைமைதான் ஆடவர்க்கும் உண்டு

கண்ணின் கடைப்பார்வை காதலியர் காட்டிவிட்டால்
மண்ணில் குமரருக்கு மாமலையும் ஓர்கடுகாம்.

தலைமுறைகள் கடந்து ரசிக்கப்படும் பாடல்களாக இருப்பவை சந்திரபாபுவின் பாடல்கள் .அவரது பாடும் தொனியும் ஆடும் நடனமும் அலாதியானது .அந்த வரிசையில் " உனக்காக எல்லாம் உனக்காக.." பாடலுக்கு தனி இடம் உண்டு . விசுவநாதன் ராமமூர்த்தி இசையமைப்பில் 1957 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த " புதையல் " என்ற திரைப்படத்தில் இந்தப்பாடல் இடம்பெற்றுள்ளது . இந்தப்பாடலை எழுதியவர் , பட்டுக்கோட்டை கல்யாணசுந்தரம் . பொதுவுடைமை பாடல்கள் மட்டுமல்ல அற்புதமான காதல் பாடல்களையும் எழுதியவர் தான் பட்டுக்கோட்டையார் .

உனக்காக எல்லாம் உனக்காக _ இந்த
உடலும் உயிரும் ஒட்டியிருப்பதும் உனக்காக

எதுக்காக கண்ணே எதுக்காக? _ நீ
எப்பவும் இப்படி எட்டியிருப்பது எதுக்காக?
கண்ணுக்குள்ளேவந்து கலகம்செய்வதும் எதுக்காக? _ மெள்ளக்
காதுக்குள்ளே உந்தன் கருத்தைச் சொல்லிடு முடிவாக ( உனக்காக…)

பள்ளியிலே இன்னுமொருதரம் படிக்கணுமா? _ இல்லே
பயித்தியமாய்ப் பாடியாடி நடிக்கணுமா?
துள்ளிவரும் காவேரியில் குதிக்கணுமா? _ சொல்லு
சோறுதண்ணி வேறுஏதுமில்லாமெக் கெடக்கணுமா?

இலங்கை நகரத்திலே இன்பவல்லி நீயிருந்தால்
இந்துமகா சமுத்திரத்தைஇங்கேருந்தே தாண்டிடுவேன்;
மேகம்போலே வானவீதியிலே நின்னு மிதந்திடுவேன் _ இடி
மின்னல்மழை புயலானாலும் துணிஞ்சு இறங்கிடுவேன் (உனக்காக…)

• 
  

• 
  

  1
  
  

   

  2
  
  
  

   

  
  
  

  
  

   

  4
  
  
  

  
  

   

  5
  
  

  
  

   

  6
  
  

  பார
  

• 3.2 சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரல்
   

  E

  பாரதிதாசனின் காப்பியங்களில் முதலில் (1930) வெளிவந்தது ‘சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரல்’ என்னும் காப்பியம் ஆகும்.

  இக்காப்பியத்தில் குப்பன் என்பவனும் வஞ்சி என்பவளும் சஞ்சீவி மலைக்கு வருகின்றனர். அவர்கள் இருவரும் காதலர்கள். வஞ்சியின் கையைக் குப்பன் தொடுவதற்குப் போனான். அப்போது வஞ்சி ‘தொடாதீர்கள்’ என்று சொல்லி விட்டாள்.

  ‘ஏன் உன்னைத் தொடக்கூடாது?’ என்று கேட்ட குப்பனிடம் காரணத்தைச் சொன்னாள் வஞ்சி. அந்தக் காரணத்தைக் கூறுவதில்தான் கதையே தொடங்குகின்றது. அடுத்து அதனைக் காணலாம்.
   

  3.2.1 இரண்டு மூலிகைகள்
  

  சஞ்சீவி மலையில் இரு அற்புத மூலிகைகள் உண்டு என்று வஞ்சியிடம் குப்பன் கூறியிருந்தான். அந்த மூலிகைகளைப் பறித்துத் தருவேன் என்றும் சொல்லியிருந்தான். ஆனால் அந்த மூலிகைகளைப் பறித்துத் தராமல் அவன் நாட்களைக் கடத்திக் கொண்டிருந்தான். அந்த மூலிகைகளைப் பறித்துத் தந்து விட்டு என்னைத் தொடுங்கள் என்று சொல்லி விட்டாள் வஞ்சி
  

  மலை உச்சியில் இருக்கும் அந்த மூலிகைகளைப் பறிப்பதற்கு உன்னால் மலை உச்சிக்கு வரமுடியாது என்று எடுத்துச் சொன்னான் குப்பன். வஞ்சி விடுவதாய் இல்லை. மூலிகை பறிப்பதற்கு என்றால் எவ்வளவு உயரத்திற்கும் என்னால் வரமுடியும் என்று சொன்னாள் அவள். மூலிகைகளைப் பறித்துக் கொடுப்பதற்கு ஒப்புக் கொண்டான் குப்பன். அதற்கு முன் அந்த மூலிகைகளின் அற்புதத்தைச் சொல்கிறேன் கேள்! என்றான்.
   

  3.2.2 மூலிகையின் அற்புதங்கள்
   

  ‘அந்த இரண்டு மூலிகைகளில் ஒன்றைத் தின்றால் உலகில் உள்ளோர் பேசுவது நமது காதில் நன்றாகக் கேட்கும். இன்னொரு மூலிகையைத் தின்றால், இந்த உலகில் நிகழும் நிகழ்ச்சிகள் எல்லாம் கண்ணுக்கு எதிரே தெரியும்’ என்று குப்பன் தெரிவித்தான். ஆகவே இந்த மூலிகைகள் உனக்கு வேண்டாம் என்று அவன் மேலும் தெரிவித்தான். ஆனால் வஞ்சியோ, ‘நீங்கள் சொன்ன அற்புதத்தைக் கேட்டபிறகு அந்த மூலிகைகளின் மேல் ஆசை கூடுகிறது’ என்று கூறினாள். நீங்கள் என்னை அழைத்துச் சென்று அந்த மூலிகைகளைப் பறித்துத் தராவிட்டால் நானே சென்று பறிப்பேன். என்னால் மூலிகைகளைப் பறிக்க இயலவில்லை என்றால் மலையிலிருந்து கீழே விழுந்து இறந்து விடுவேன் என்றும் கூறினாள்.

  வஞ்சியின் உறுதியைக் கண்ட குப்பனும் அவளுடன் சென்று மூலிகைகளைப் பறித்தான். அவற்றில் உலகத்தில் உள்ளவர்களின் பேச்சை எல்லாம் கேட்கச் செய்யும் மூலிகையை இருவரும் தின்றார்கள்.
   

  • பிற நாட்டவர் பேச்சு
   

  உலகில் உள்ளவர்களின் பேச்சைக் கேட்கச் செய்யும் மூலிகையைத் தின்றதும் பிற நாட்டவர்களின் பேச்சுகளும் அவர்களின் காதுகளில் கேட்டன. அவ்வாறு கேட்டவற்றில் பிரான்சு நாட்டில் இருவர், அமெரிக்கர், இங்கிலாந்துக்காரர் ஆகியோரின் பேச்சுகளையும் இராமாயணச் சொற்பொழிவுக் காட்சி ஒன்றையும் இங்கே காண்போம்.
   

  • பிரான்சு நாட்டில் இருவர் பேச்சு
   

  இத்தாலி நாட்டுக்காரன் ஒருவன் பிரான்சு நாட்டு விடுதி ஒன்றில் தங்கியிருந்தான். அவன் அந்த விடுதியில் கறுப்பர்கள் உணவு உண்ணக்கூடாது என்று சொன்னான். அதைக் கேட்ட பிரான்சுக்காரன், எங்கள் நாட்டில் இந்த நிற பேதம் கிடையாது எனவே, நாங்கள் கறுப்பர்களைத் தடுக்க இயலாது என்றான்.

  • அமெரிக்கன் பேச்சு

  இந்த உலகத்தில் உள்ளவர்கள் அனைவரும் நலமாய் இருக்க வேண்டும் என்று நல்ல அமெரிக்கன் நினைப்பான். தீய அமெரிக்கன் மட்டுமே, தான்மட்டும் செல்வம் உடையவனாக வாழ விரும்புவான். நான் நல்ல அமெரிக்கனாகவே வாழ விரும்புகிறேன்.
   

  • இங்கிலாந்துக்காரன் பேச்சு
   

  மூன்று கோடி மக்கள் அங்கே வாழ்கிறார்கள். அவர்களிடம் பிரிவினையும் முப்பத்து மூன்று கோடி இருக்கும். பிரிவினைகளை வளர்ப்பதற்காகவே அவர்கள் புராணங்களையும் இதிகாசங்களையும் வைத்திருக்கிறார்கள். ‘இந்த உலகம் பொய் பரம பதமே மெய்’ என்று வேதாந்தம் பேசும் வேதாந்திகள் அங்கே நிறைந்து உள்ளார்கள்.
   

  • இராமாயணச் சொற்பொழிவு
   

  இவற்றைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த வஞ்சி மகிழ்ச்சி அடைந்தாள். இந்த மூலிகை மிகவும் பயன்படும் என்று சொன்னாள். குப்பனின் அருகில் சென்றாள். அப்போது ஒரு குரல் யாரோ ஒருவர்க்குக் கட்டளை இடுவது போல் கேட்டது. “ஒரு நொடியில் ஓடிப்போய் சஞ்சீவி மலையை வேரோடு பேர்த்து வா” குரலைக் கேட்டதும் குப்பன் மிகவும் அஞ்சினான். ‘நாம் இருக்கும் இந்த மலையைத் தூக்கினால் நமது கதி என்ன ஆவது?’ என்றான். அதற்கு வஞ்சி ‘சஞ்சீவி மலையை மனிதனால் தூக்க இயலாது’ என்றாள்.

  அப்போது மீண்டும் குரல் கேட்டது.

  “உனக்கு இராமனின் அருளும் வானம் வரை வளரும் உடலும் உண்டு. உடனே போய், சஞ்சீவி மலையை எடுத்துவா” என்றது குரல்.

  இராமனின் அருள் பெற்றவன் வந்து மலையைத் தூக்கப்போகிறான் என்று கேட்டதும் குப்பன் மேலும் அஞ்சினான். அப்போது அந்தக் குரல் மேலும் கூறியது.
   

  

  காட்சி
   

  “அனுமன் சஞ்சீவி மலையை எடுத்து வந்து, அம்மலையில் உள்ள மூலிகையால் இராமனுக்கும் இலட்சுமணனுக்கும் உயிர் கொடுத்தான். மீண்டும் சஞ்சீவி மலையை எடுத்த இடத்தில் கொண்டு போய் வைத்தான்” என்னும் குரலைக் கேட்ட குப்பன் ஆறுதல் அடைந்தான்; இனி ஆபத்து வராது என்று தெளிந்தான்.
   

  சற்று நேரத்தில், “இத்துடன் இன்று கதையை நிறுத்துகின்றேன். மீதியை நாளைக்குக் கூறுகின்றேன்” என்ற குரல் கேட்டது. உடனே வஞ்சி ‘இந்த மூலிகையைச் சாப்பிடுங்கள்’ என்று உலக நிகழ்ச்சியைக் கண்ணுக்குக் காட்டும் மூலிகையைக் குப்பனிடம் கொடுத்தாள். அதைக் குப்பன் சாப்பிட்டான். இராமாயணக் கதை சொல்பவனையும் அவனைச் சுற்றி இருந்த மக்களையும் குப்பனும் வஞ்சியும் பார்த்தார்கள்.

  ‘இப்போது புரிந்ததா? இராமயணக் கதை சொல்பவன் சொன்னதைத்தான் நாம் மூலிகையின் அற்புதத்தால் இதுவரை கேட்டுக் கொண்டிருந்தோம்’ என்று கூறினாள் வஞ்சி.

  உண்மையை உணர்ந்த குப்பன், வஞ்சியை அழைத்துக்கொண்டு மலை அடிவாரத்திற்கு வந்தான்.
  

  ***********************

• 
  

• 
  

• 
  

• 
  

   

  Literary Works of Bharathidaasan ( Kanakasubbaratnam, 1891-1964) புரட்சி கவிஞர் பாரதிதாசன் (கனகசுப்பரத்னம், 1891 - 1964) படைப்புகள் mutaRl tokuti - 75 kavitaikaL புரட்சிக் கவிதைகள் - முதற் தொகுதி (75 கவிதைகள் ) Acknowledgements - EText input : Mr.P.I.Arasu, Toronto, Ontario, Canada.; Ms.Suhitha Arasu, Toronto, Ontario, Canada. & Ms.Mahitha Sridhar, Toronto, Ontario, Canada. Proof-reading: Mr.P.K.Ilango, Erode, Tamilnadu, India. Web version: Dr. K. Kalyanasundaram, Lausanne, Switzerland  � Project Madurai 1999 - 2003 Project Madurai is an open, voluntary, worldwide initiative devoted to preparation of electronic texts of tamil literary works and to distribute them free on the Internet. Details of Project Madurai are available at the website http://www.projectmadurai.org/ You are welcome to freely distribute this file, provided this header page is kept intact. உள்ளுறை காவியம் 1.01 சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரல் 1.02 புரட்சிக் கவி 1.03 வீரத்தாய் இயற்கை 1.04 மயில் 1.05 சிரித்த முல்லை 1.06 உதய சூரியன் 1.07 காடு 1.08 கானல் 1.09 மக்கள் நிலை 1.10 காட்சி இன்பம் காதல் 1.11 மாந்தோப்பில 1.12 காதற் கடிதங்கள் 1.13 காதற் குற்றவாளிகள் 1.14 எழுதாக் கவிதை 1.15 காதற் பெருமை 1.16 காதலைத் தீய்த்த கட்டுப்பாடு 1.17 தலைவி காதல் 1.18 விரகதாபம் தமிழ் 1.19 தமிழின் இனிமை 1.20 இன்பத் தமிழ் 1.21 தமிழ் உணவு 1.22 தமிழ்ப் பேறு 1.23 எங்கள் தமிழ் 1.24 தமிழ் வளர்ச்சி 1.25 தமிழ்க் காதல் 1.26 எந்நாளோ? 1.27 சங்க நாதம் 1.28 தமிழ்க் கனவு பெண்ணுலகு 1.29 பெண்களைப்பற்றிப் பெர்னாட்ஷா 1.30 கைம்மைப் பழி 1.31 கைம்மைக் கொடுமை 1.32 மூடத் திருமணம் 1.33 எழுச்சியுற்ற பெண்கள் 1.34 குழந்தை மணத்தின் 1.35 பெண்ணுக்கு நீதி 1.36 கைம்பெண் நிலை 1.37 இறந்தவன்மேற் பழி 1.38 கைம்மைத் துயர் 1.39 கைம்மை நீக்கம் 1.40 தவிப்பதற்கோ பிள்ளை? 1.41 ஆண் குழந்தை தாலாட்டு 1.42 பெண் குழந்தை தாலாட்டு புதிய உலகம் 1.43 உலக ஒற்றுமை 1.44 பேரிகை 1.45 தளை அறு! 1.46 கூடித் தொழில் செய்க 1.47 தொழிலாளர் விண்ணப்பம் 1.48 வாழ்வில் உயர்வுகொள்! 1.49 மாண்டவன் மீண்டான்! 1.50 ஆய்ந்து பார்! 1.51 மானிட சக்தி 1.52 முன்னேறு! 1.53 உலகப்பன் பாட்டு 1.54 உலகம் உன்னுடையது 1.55 சாய்ந்த தராசு 1.56 வியர்வைக் கடல் 1.57 நீங்களே சொல்லுங்கள்! 1.58 புதிய உலகு செய்வோம் 1.59 பலிபீடம் 1.60 சகோதரத்துவம் 1.61 சேசு பொழிந்த தெள்ளமுது 1.62 தமிழ்நாட்டிற் சினிமா 1.63 புத்தகசாலை 1.64 வாளினை எடடா! 1.65 வீரத் தமிழன் 1.66 சைவப் பற்று 1.67 எமனை எலி விழுங்கிற்று! 1.68 சுதந்தரம் 1.69 நம் மாதர் நிலை 1.70 ஏசுநாதர் ஏன் வரவில்லை? 1.71 கடவுள் மறைந்தார்! 1.72 உன்னை விற்காதே! 1.73 பத்திரிகை 1.74 யாத்திரை போகும் போது! 1.75 பூசணிக்காய் மகத்துவம்! எங்கெங்குக் காணினும் சக்தியடா! - தம்பி ஏழுகடல் அவள் வண்ணமடா! - அங்குத் தங்கும் வெளியினிற் கோடியண்டம் - அந்தத் தாயின் கைப்பந்தென ஓடுமடா - ஒரு கங்குகளில் ஏழு முகிலினமும் - வந்து கர்ச்சனை செய்வது கண்டதுண்டோ ? - எனில் மங்கை நகைத்த ஒலியெனலாம் - அவள் மந்த நகையங்கு மின்னுதடா! காளை ஒருவன் கவிச்சுவையைக் - கரை காண நினைத்த முழுநினைப்பில் - அன்னை தோளசைத்தங்கு நடம் புரிவாள் - அவன் தொல்லறிவாளர் திறம் பெறுவான் - ஒரு வாளைச் சுழற்றும் விசையினிலே - இந்த வையமுழுவதும் துண்டு செய்வேன் - என நீள இடையின்றி நீநினைத்தால் - அம்மை நேர்படுவாள் உன்றன் தோளினிலே! 1. காவியம் 1.1 சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரல் குயில்கூவிக் கொண்டிருக்கும்; கோலம் மிகுந்த மயிலாடிக் கொண்டிருக்கும்; வாசம் உடையநற் காற்றுக் குளிர்ந்தடிக்கும்; கண்ணாடி போன்றநீர் ஊற்றுக்கள் உண்டு; கனிமரங்கள் மிக்க உண்டு; பூக்கள் மணங்கமழும்; பூக்கள்தோறும் சென்றுதே னீக்கள் இருந்தபடி இன்னிசைபா டிக்களிக்கும்; வேட்டுவப் பெண்கள் விளையாடப் போவதுண்டு; காட்டு மறவர்களும் காதல்மணம் செய்வதுண்டு. நெஞ்சில் நிறுத்துங்கள்; இந்த இடத்தைத்தான் சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரல்என்று சொல்லிடுவார். சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரலிலே ஓர்நாளில் கொஞ்சம் குறையமணி நான்காகும் மாலையிலே குப்பன்எனும் வேடக் குமரன் தனியிருந்து செப்புச் சிலைபோலே தென்திசையைப் பார்த்தபடி ஆடா தசையாமல் வாடிநின்றான். சற்றுப்பின், வாடாத பூமுடித்த வஞ்சிவரக் கண்டான். வரக்கண்ட தும்குப்பன் வாரி அணைக்கச் சுரக்கின்ற காதலொடு சென்றான். புதொடாதீர்கள்!மு என்றுசொன்னாள் வஞ்சி. இளையான் திடுக்கிட்டான். குன்றுபோல் நின்றபடி குப்பன் உரைக்கின்றான்: "கண்ணுக்குள் பாவையே! கட்டமுதை நான்பசியோ டுண்ணப்போம் போதுநீ ஓர்தட்டுத் தட்டிவிட்டாய்! தாழச் சுடுவெய்யில் தாளாமல் நான்குளிர்ந்த நீழலைத்தா வும்போது நில்என்று நீதடுத்தாய்! தொட்டறிந்த கையைத் தொடாதேஎன் றாய்! நேற்றுப் பட்டறிந்த தேகசுகம் விட்டிருக்கக் கூடுவதோ? உன்னோடு பேச ஒருவாரம் காத்திருந்தேன் என்னோடு முந்தாநாள் பேச இணங்கினாய்! நேற்றுத்தான் இன்பக் கரைகாட்டினாய்! இன்று சேற்றிலே தள்ளிவிட்டாய்! காரணமும் செப்பவில்லை" என்றுரைக்கக் கேட்ட இளவஞ்சி, "காதலரே! அன்றுநீர் சொன்னபடி அவ்விரண்டு மூலிகையைச் சஞ்சீவி பர்வதத்தில் தையலெனைக் கூட்டிப்போய்க் கொஞ்சம் பறித்துக் கொடுத்தால் உயிர்வாழ்வேன். இல்லையென்றால் ஆவிஇரா" தென்றாள். வேட்டுவன்: "கல்லில் நடந்தால்உன் கால்கடுக்கும்" என்றுரைத்தான். "கால்இரண்டும் நோவதற்குக் காரணமில்லை. நெஞ்சம், மூலிகை இரண்டின்மேல் மொய்த்திருப்ப தால்" என்றாள். "பாழ்விலங்கால் அந்தோ! படுமோசம் நேரும்" என்றான் "வாழ்வில்எங்கும் உள்ளதுதான் வாருங்கள்" என்றுரைத்தாள். "அவ்விரண்டு மூலிகையின் அந்தரங்கம் அத்தனையும் இவ்விடத்திற் கேட்டுக்கொள்" என்றுரைப்பான் குப்பன்: "ஒன்றைத்தின் றால் இவ் வுலகமக்கள் பேசுவது நன்றாகக் கேட்கும்;மற் றொன்றைவா யில்போட்டால் மண்ணுலகக் காட்சிஎலாம் மற்றிங் கிருந்தபடி கண்ணுக் கெதிரிலே காணலாம். சொல்லிவிட்டேன்; ஆதலால் மூலிகையின் ஆசை தணிருஎன்றான். மோதிடுதே கேட்டபின்பு மூலிகையில் ஆசை" என்றாள். "என்னடி! பெண்ணேநான் எவ்வளவு சொன்னாலும் சொன்னபடி கேட்காமல் தோஷம் விளைக்கின்றாய். பெண்ணுக் கிதுதகுமோ? வண்ணமலர்ச் சோலையிலே, எண்ணம்வே றாகி இருக்கின்றேன் நான்" என்று கண்ணைஅவள் கண்ணிலிட்டுக் கையேந்தி நின்றிட்டான். "பெண்ணுக்குப் பேச்சுரிமை வேண்டாம்என் கின்றீரோ? மண்ணுக்கும் கேடாய் மதித்தீரோ பெண்ணினத்தை? பெண்ணடிமை தீருமட்டும் பேசுந் திருநாட்டு மண்ணடிமை தீர்ந்து வருதல் முயற்கொம்பே. ஊமைஎன்று பெண்ணை உரைக்குமட்டும் உள்ளடங்கும் ஆமை நிலைமைதான் ஆடவர்க்கும் உண்டு புலன் அற்றபேதையாய்ப் பெண்ணைச்செய் தால்அந் நிலம்விளைந்த பைங்கூழ் நிலைமையும் அம்மட்டே. சித்ரநிகர்ப் பெண்டிர்களைச் சீரழிக்கும் பாரதநற் புத்ரர்களைப் பற்றியன்றோ பூலோகம் தூற்றுவது? சற்றுந் தயங்கேன் தனியாய்ச்சஞ் சீவிமலை உற்றேறி மூலிகையின் உண்மை அறிந்திடுவேன். மூலிகையைத் தேட முடியாவிட் டால்மலையின் மேலிருந்து கீழே விழுந்திறக்க நானறிவேன். ஊரிலுள்ள பெண்களெல்லாம் உள்ளத்தைப் பூர்த்திசெயும் சீரியர்க்கு மாலையிட்டுச் சீரடைந்து வாழ்கின்றார். தோகை மயிலே! இதைநீகேள் சொல்லுகின்றேன். நாகம்போல் சீறுகின்ற நாதரிடம் சொல்லிவிடு. பச்சிலைக்குச் சஞ்சீவி பர்வதம்செல் வேன்" என்றாள். "அச்சுப் பதுமையே! ஆரணங்கே! நில்லேடி! நானும் வருகின்றேன் நாயகியே! நாயகியே! ஏனிந்தக் கோபம்? எழிலான காதலியே!' என்றுகுப்பன் ஓடி இளவஞ்சி யைத்தழுவி நின்றான். இளவஞ்சி நின்று மகிழ்வுற்றாள். "அவ்விரண்டு மூலிகையில் ஆரணங்கே நீஆசை இவ்வளவு கொண்டிருத்தல் இப்போது தான்அறிந்தேன் கூட்டிப்போய்ப் பச்சிலையைக் கொய்து தருகின்றேன்; நீட்டாண்மைக் காரி! எனக்கென்ன நீதருவாய்?" என்று மொழிந்தான் எழுங்காத லால்குப்பன். "முன்னே இலைகொடுத்தால் முத்தம் பிற" கென்றாள். "என்கிளியே நீமுத்தம் எத்தனைஈ வாய்?" என்றான். "என்றன் கரத்தால் இறுக உமைத்தழுவி நோகாமல் முத்தங்கள் நூறுகொடுப் பேன்" என்றாள். "ஆசையால் ஓர்முத்தம் அச்சாரம் போ" டென்றான். "கேலிக்கு நேரம் இதுவல்ல. கேளுங்கள் மூலிகைக்குப் பக்கத்தில் முத்தம் கிடைக்கும்" என்றாள். குப்பன் தவித்திட்டான், காதற் கொடுமையினால். எப்போது நாம்உச்சிக் கேறித் தொலைப்பதென அண்ணாந்து பார்த்திட்டான் அம்மலையின் உச்சிதனை! கண்ணாட்டி தன்னையும்ஓர் கண்ணாற் கவனித்தான். வஞ்சிஅப் போது மணாளன் மலைப்பதனைக் கொஞ்சம் அவமதித்திக் கோவை உதடு திறந்தாள். திறந்து சிரிக்குமுன், குப்பன் பறந்தான் பருவதமேல் பாங்கியையும் தூக்கியே. கிட்டரிய காதற் கிழத்தி இடும்வேலை விட்டெறிந்த கல்லைப்போல் மேலேறிப் பாயாதோ! கண்ணின் கடைப்பார்வை காதலியர் காட்டிவிட்டால் மண்ணில் குமரருக்கு மாமலையும் ஓர்கடுகாம். மாமலைதான் சென்னி வளைந்து கொடுத்ததுவோ? நாம்மலைக்கக் குப்பன் விரைவாய் நடந்தானோ? மங்கையினைக் கீழிறக்கி, "மாதே! இவைகளே அங்குரைத்த மூலிகைகள்; அட்டியின்றிக் கிள்ளிக்கொள்" என்றுரைத்தான் குப்பன். இளவஞ்சி தான்மகிழ்ந்து சென்று பறித்தாள். திரும்பிச் சிறிதுவழி வந்தார்கள். அங்கோர் மரத்து நிழலிலே சிந்தை மகிழ்ந்து சிறக்க அமர்ந்தார்கள். மூலிகையில் ஓர்இனத்தை முன்னே இருவருமாய் ஞாலத்துப் பேச்சறிய நாக்கிலிட்டுத் தின்றார்கள். வஞ்சிக்கும் குப்பனுக்கும் வையத்து மாந்தர்களின் "நெஞ்சம் வசமாக" நேரில்அவர் பேசுதல்போல் செந்தமிழில் தங்கள் செவியிற்கேட் கப்பெற்றார். அந்த மொழிகள் அடியில் வருமாறு: "இத்தாலி தேசம் இருந்து நீஇங்கு வந்தாய். பத்துத் தினமாகப் பாங்காய் உணவுண்ண இவ்விடுதி தன்னில் இருந்து வருகின்றாய்! "எவ்வாறு நான் சகிப்பேன் இந்தக் கறுப்பன் எனக்கெதிரே உட்கார்ந் திருப்பதனை" என்றாய்; தனக்கெனவே நல்உணவுச் சாலைஒன் றுண்டாக்கி அங்கவன் சென்றால் அடுக்கும் எனஉரைத்தாய்; இத்தாலிச் சோதரனே! என்னமதியுனக்கே? செத்து மடிவதிலும் சேர்ந்து பிறப்பதிலும் இவ்வுலக மக்களிலே என்னபே தங்கண்டாய்? செவ்வைபெறும் அன்பில்லார் தீயபே தம்கொள்வார். எங்கள் பிராஞ்சியர்கள் இப்பேதம் பாராட்டித் தங்கள் பழங்கீர்த்தி தாழ்வடைய ஒப்பார்கள்; பேதபுத்தி சற்றும் பிடிக்காது போ!போ!போ! பேதம்கொண் டோ ர்க்குப் பிராஞ்சில் இடமில்லை" என்ற மொழிகள் இவர்காதில் கேட்டவுடன் நன்று பிராஞ்சியர்க்கு நாக்குளிர வாழ்த்துரைத்தார். பின்னர் அமெரிக்கன் பேசுவதைக் கேட்டார்கள். அன்னவன் பேச்சும் அடியில் வருமாறு: "நல்ல அமெரிக்கன் நானிலத்தில் வாழ்கின்ற எல்லாரும் நன்றாய் இருக்க நினைத்திடுவான். பொல்லா அமெரிக்கன் பொன்னைந்து தான்மட்டும் செல்வனாய் வாழத் தினமும் நினைத்திடுவான். நல்லவனாய் நானிருக்க நாளும் விரும்புகிறேன்." சொல்லும் இதுகேட்ட தோகையும் குப்பனும் "கொத்தடிமை யாகிக் குறைவுபடும் நாட்டுக்கு மெத்தத்துணை யாகியிவன் மேன்மை அடைக" என்றார். இங்கிலந்து தேசம் இருந்தொருவன் பேசினான்; இங்கிருந்து கேட்டார் இருவரும். என்னவென்றால்: "ஓ!என் சகோதரரே! ஒன்றுக்கும் அஞ்சாதீர்! நாவலந் தீவு நமைவிட்டுப் போகாது. வாழ்கின்றார் முப்பத்து முக்கோடி மக்கள்என்றால் சூழ்கின்ற பேதமும் அந்தத் தொகையிருக்கும்; ஆகையால் எல்லாரும் அங்கே தனித்தனிதான். ஏகமன தாகிஅவர் நம்மை எதிர்ப்பதெங்கே? பேதம் வளர்க்கப் பெரும்பெரும்பு ராணங்கள்! சாதிச்சண் டைவளர்க்கத் தக்கஇதி காசங்கள்! கட்டிச் சமுகத்தின் கண்ணவித்துத் தாமுண்ணக் கொட்டி அளக்கும் குருக்கள் கணக்கற்றோர். தேன்சுரக்கப் பேசிஇந்த தேசத்தைத் தின்னுதற்கு வான்சுரரை விட்டுவந்த பூசுரரும் வாழ்கின்றார். இந்த உளைச்சேற்றை ஏறாத ஆழத்தை எந்தவிதம் நீங்கிநம்மை எதிர்ப்பார்? இன்னமும் சிந்தனா சக்தி சிறிதுமின்றி மக்களுக்குத் தம்தோள் உழைப்பிலே நம்பிக்கை தானுமின்றி ஊறும் பகுத்தறிவை இல்லா தொழித்துவிட்டுச் சாரற்ற சக்கையாய்ச் சத்துடம்பைக் குன்றவைத்துப் பொற்புள்ள மாந்தர்களைக் கல்லாக்கி யேஅந்தக் கற்கள் கடவுள்களாய்க் காணப் படும்அங்கே. இந்த நிலையிற் சுதந்திரப் போரெங்கே? கொந்தளிப்பில் நல்லதொரு கொள்கை முளைப்பதெங்கே? "தேகம் அழிந்துவிடும்; சுற்றத்தார் செத்திடுவார்; போகங்கள் வேண்டாம்; பொருள்வேண்டாம் மற்றுமிந்தப் பாழுலகம் பொய்யே பரமபதம்போ" என்னும் தாழ்வகற்ற எண்ணுங்கால் சாக்குருவி வேதாந்தம். சாதிப் பிரிவு சமயப் பிரிவுகளும், நீதிப் பிழைகள் நியமப் பிழைகளும், மூடப் பழக்கங்கள் எல்லாம் முயற்சிசெய்தே ஓடச்செய்தால் நமையும் ஓடச்செய்வார் என்பேன்" இந்தப் பிரசங்கம் இவ்விருவர் கேட்டார்கள்; சொந்த நிலைக்குத் துயருற்றார். வஞ்சி சிலைபோல் இருந்தாள்; திகைத்தாள்; பின்நாட்டின் நிலையறிய நேர்ந்தது பற்றி மகிழ்ந்திட்டாள்! "பச்சிலையால் நல்ல பயன்விளையும்" என்று சொன்னாள்! பச்சிலையைத் தந்த பருவதத்தைக் கும்பிட்டாள். "இந்த இலையால் இனிநன்மை கொள்க" என்று சொந்தத் தாய்நாட்டுக்குச் சொன்னாள் பெருவாழ்த்து. "வல்லமைகொள் பச்சிலையின் மர்மத்தைக் கண்டபடி சொல்லிஎனைத் தூக்கிவந்து சூக்ஷுமத்தைக் காட்டிய,கண் ணாளர்தாம் வாழ்வடைக" என்றாள்; அவனுடைய தோளை ஒருதரம் கண்ணாற் சுவைபார்த்தாள். அச்சமயம் குப்பன், அழகியதன் தாய்நாட்டார் பச்சைப் பசுந்தமிழில் பேசுவதைக் கேட்டிருந்தான். குப்பனது தோளில் குளிர்ந்தமலர் ஒன்றுவிழ இப்பக்கம் பார்த்தான்; வஞ்சி இளங்கையால் தட்டிய தட்டென்று சந்தேகம் தீர்ந்தவனாய்க் "கட்டிக் கரும்பே! கவனம் எனக்கு நமது தேசத்தில் நடக்கின்ற பேச்சில் அமைந்து கிடக்கு' தென்றான். வஞ்சி அதுகேட்டே "அன்னியர்கள் பேசுவதில் அன்பைச் செலுத்துங்கள்; கன்னத்தை மாத்திரம்என் கையிற் கொடுங்க" ளென்றாள். "அன்பும் உனக்குத்தான்; ஆருயிரும் உன்னதுதான் இன்பக்கிளியே! எனக்களிப்பாய் முத்த" மென்றான். கையோடு கைகலந்தார்; முத்தமிடப் போகையிலே ஐயையோ! ஐயையோ! என்ற அவலமொழி காதிலே வீழ்ந்தது! முத்தம் கலைந்ததே! "ஈதென்ன விந்தை? எழில்வஞ்சி! கேள்" என்றான். வஞ்சி கவனித்தாள். சத்தம் வரும்வழியாய் நெஞ்சைச் செலுத்தினார் நேரிழையும் காதலனும். "ஓர்நொடியிற் சஞ்சீவி பர்வதத்தை ஓடிப்போய் வேரோடு பேர்த்துவர வேண்டுமே ஐயாவே!" இப்பாழும் வாக்கை இருவரும் கேட்டார்கள். குப்பன் மிகப்பயந்து கோதைமுகம் பார்த்திட்டான் வஞ்சி யவள்நகைத்தே "இன்ப மணாளரே! சஞ்சீவி பர்வதத்தைத் தாவிப் பெயர்க்கும் மனிதரும் இல்லை! மலையும் அசையா தினிஅந்தச் சத்தத்தில் எண்ணம் செலுத்தாதீர்" என்றுரைத்தாள் வஞ்சி. இதுசொல்லித் தீருமுன், "நன்றாக உங்களுக்கு ராமன் அருளுண்டு; வானம் வரைக்கும் வளரும் உடலுண்டே; ஏனிங்கு நின்றீர்? எடுத்துவரு வீர்மலையை" என்றஇச் சத்தம் இவர்செவியில் வீழ்ந்தவுடன் குன்று பெயர்வது கொஞ்சமும்பொய் யல்லவென்று குப்பன் நடுநடுங்கிக் கொஞ்சுமிள வஞ்சியிடம் "மங்கையே, ராமனருள் வாய்ந்தவனாம்; வானமட்டும் அங்கம் வளர்வானாம்; அப்படிப் பட்டவனை இந்தச்சஞ் சீவிமலை தன்னை யெடுத்துவர அந்த மனிதன்அங்கே ஆணை யிடுகின்றான். நாலடியில் இங்கு நடந்துவந்து நாம்மலையின் மேலிருக்கும் போதே வெடுக்கென்று தூக்கிடுவான். இங்கு வருமுன் இருவரும் கீழிறங்கி அங்குள்ள சாரல் அடைந்திடுவோம் வாமுவென்றான். 'ராமனெங்கே! ராமன் அருளெங்கே! சஞ்சீவி மாமலையைத் தூக்குமொரு வல்லமைஎங்கே! இவற்றில் கொஞ்சமும் உண்மை இருந்தால்நாம் கொத்தவரைப் பிஞ்சுகள்போல் வாடிப் பிழைப்ப தரிதாகி அடிமையாய் வாழோமே? ஆண்மைதான் இன்றி மிடிமையில் ஆழ்ந்து விழியோமே?" என்றந்த வஞ்சி யுரைத்தாள்.பின் மற்றோர் பெருஞ்சத்தம், அஞ்சுகின்ற குப்பன் அதிரச்செய் திட்டதே! "அம்மலையை ஓர்நொடியில் தூக்கிவந் தையாவே உம்எதிரில் வைக்கின்றேன் ஊஹுஹு உஹுஹு!" குப்பன் பதைத்தான் குடல்அறுந்து போனதுபோல். "எப்படித்தாம் நாம்பிழைப்போம்? ஏதும் அறிகிலேன் சஞ்சீவி பர்வதத்தைத் தாவித் தரையோடு பஞ்சிருக்கும் மூட்டைபோல் பாவி அவன்எவனோ தூக்குகின்றான்! வஞ்சி! சுகித்திருக்க எண்ணினையே! சாக்காடு வந்ததடி! தக்கவிதம் முன்னமே நம்பென்று நான்சொன்ன வார்த்தையெல்லாம் நம்பாமல் வம்பு புரிந்தாய்! மலையும் அதிர்ந்திடுதே! முத்தம் கொடுத்து முழுநேர மும்தொலைத்தாய். செத்துமடி யும்போது முத்தம் ஒருகேடா? என்றனுயி ருக்கே எமனாக வாய்த்தாயே! உன்றன் உயிரைத்தான் காப்பாற்றிக் கொண்டாயா? தூக்கிவிட்டான்! தூக்கிவிட்டான்! தூக்கிப்போய்த் தூளாக ஆக்கிச் சமுத்திரத்தில் அப்படியே போட்டிடுவான்! எவ்வாறு நாம்பிழைப்போம்? ஏடி, இதைநீதான் செவ்வையாய் யோசித்துச் செப்பாயோ ஓர்மார்க்கம்?' என்று துடிதுடிக்கும் போதில், இளவஞ்சி நின்று நகைத்துத்தன் நேசனைக்கை யால்அணத்தே "இப்புவிதான் உண்டாகி எவ்வளவு நாளிருக்கும்? அப்போது தொட்டிந்த அந்திநே ரம்வரைக்கும் மாமலையைத் தூக்கும் மனிதன் இருந்ததில்லை. ஓமண வாளரே! இன்னம் உரைக்கின்றேன், மன்னும் உலகம் மறைந்தொழியும் காலமட்டும் பின்னும் மலைதூக்கும் மனிதன் பிறப்பதில்லை. அவ்வாறே ஓர்மனிதன் ஆகாயம் பூமிமட்டும் எவ்வாறு நீண்டு வளருவான்? இல்லைஇல்லை! காதல் நிசம்இக் கனிமுத்தம் மிக்கஉண்மை! மாதுதோள் உம்தோள் மருவுவது மெய்யாகும். நம்புங்கள் மெய்யாய் நடக்கும்விஷ யங்களிவை. சம்பவித்த உண்மை அசம்பாவத்தால் தாக்குறுமோ? வாழ்க்கை நதிக்கு,வீண் வார்த்தைமலை யும்தடையோ? வாழ்த்தாமல் தூற்றுகின்றீர் வந்துநிற்கும் இன்பத்தை! பொய்யுரைப்பார் இந்தப் புவியைஒரு சிற்றெறும்பு கையால் எடுத்ததென்பார் ஐயோஎன் றஞ்சுவதோ? முத்தத்தைக் கொள்க! முழுப்பயத்தில் ஒப்படைத்த சித்தத்தை வாங்கிச் செலுத்துங்கள் இன்பத்தில்." என்றுரைத்தாள் வஞ்சி. இதனாற் பயனில்லை; குன்று பெயர்ந்ததென்று குப்பன் மனம்அழிந்தான்! "இந்நேரம் போயிருப்பார்! இந்நேரம் பேர்த்தெடுப்பார்! இந்நேரம் மேகத்தில் ஏறிப் பறந்ிடுவார்! உஸ்என்று கேட்குதுபார் ஓர்சத்தம் வானத்தில்! விஸ்வரூ பங்கொண்டு மேலேறிப் பாய்கின்றார்!" இம்மொழிகேட் டான்குப்பன்; "ஐயோ" எனஉரைத்தான். அம்மட்டும் சொல்லத்தான் ஆயிற்றுக் குப்பனுக்கே. உண்மை யறிந்தும் உரைக்கா திருக்கின்ற பெண்ணான வஞ்சிதான் பின்னும் சிரித்து "மனதை விடாதீர் மணாளரே காதில் இனிவிழப் போவதையும் கேளுங்கள்" என்றுரைத்தாள். வஞ்சியும் குப்பனும் சத்தம் வரும்வழியில் நெஞ்சையும் காதையும் நேராக வைத்திருந்தார்: "இப்படி யாகஅநுமார் எழும்பிப் போய் அப்போது ஜாம்பவந்தன் ஆராய்ந்து சொன்னதுபோல் சஞ்சீவி பர்வதத்தைத் தாவிப் பறந்துமே கொஞ்ச நேரத்தில் இலங்கையிலே கொண்டுவந்து வைத்தார். உடனே மலைமருந்தின் சத்தியால் செத்த இராமனும் லக்ஷ்மணனும் சேர்ந்தெழுந்தார்!" உற்றிதனைக் கேட்டகுப்பன் "ஓஹோ மலையதுதான் சற்றும் அசையாமல் தான்தூக்கிப் போனானே! லங்கையிலே வைத்தானே! லங்கையில்நாம் தப்போமே!" என்றான். நடுக்கம் இதயத்தில் நீங்கவில்லை. "இன்னும் பொறுங்கள்" எனஉரைத்தாள் வஞ்சி. "பெரும்பாரச் சஞ்சீவி பர்வதத்தைப் பின்னர் இருந்த இடத்தில் அநுமார், எடுத்தேகி வைத்துவிட்டு வந்தார் மறுநிமிஷம் ஆகாமுன். செத்தார்க் குயிர்கொடுத்தார். தெண்டமும் போட்டுநின்றார்!" குப்பனிது கேட்டுக் குலுக்கென்று தான்நகைத்தான். "அப்போதே நான்நினைத்தேன் ஆபத்திரா தென்று. நான்நினைத்த வண்ணம் நடந்ததுதான் ஆச்சரியம். ஏனடி!வஞ்சி! இனியச்சம் இல்லை" யென்றான். "ஆனாலும் இன்னும் அரைநிமிஷம் காத்திருங்கள்; நானும் அதற்குள்ளே நாதரே, உம்மையொரு சந்தேகம் கேட்கின்றேன். தக்க விடையளிப்பீர்! இந்த மலையில்நாம் ஏறிய பின்நடந்த ஆச்சரிய சம்பவந்தான் என்ன? அதையுரைப்பீர்! பேச்சை வளர்த்தப் பிரியப் படவில்லை" என்றாள் இளவஞ்சி. குப்பன் இசைக்கிறான்: "என்னடி வஞ்சி! இதுவும் தெரியாதா? நாமிங்கு வந்தோம். நமக்கோர் நலிவின்றி மாமலையை அவ்வநுமார் தூக்கி வழிநடந்து லங்கையிலே வைத்தது! ராமன் எழுந்ததும், இங்கெடுத்து வந்தே இருப்பிடத்தில் வைத்தது! கண்ணே! மலையைக் கடுகளவும் ஆடாமல் கண்ணாடிப் பாத்திரத்தைக் கல்தரையில் வைப்பதுபோல் தந்திரமாய் மண்ணில் தலைகுனிந்து வைத்திட்ட அந்தப் பகுதிதான் ஆச்சரியம் ஆகுமடி!" ஆச்சரிய சம்பவத்தைக் குப்பன் அறிவித்தான். பேச்செடுத்தாள் வஞ்சி; பிறகும் ஒருசத்தம்: "இம்மட்டும் இன்று கதையை நிறுத்துகின்றேன்; செம்மையாய் நாளைக்குச் செப்புகின்றேன் மற்றவற்றை. சத்தியரா மாயணத்திற் சத்தான இப்பகுதி உத்தியாய்க் கேட்டோ ர் உரைத்தோர்எல் லாருமே இங்குள்ள போகங்கள் எல்லாம் அனுபவிப்பர்; அங்குள்ள வைகுந்தம் அட்டியின்றிச் சேர்வார்கள்; ஜானகீ காந்தஸ் மரணே! ஜயஜயராம்!" "மானேஈ தென்னஎன்றான்" வையம்அறி யாக்குப்பன்! "முன்புநான் உங்களுக்கு முத்தம் கொடுக்கையிலே சொன்ன "ஐயையோ" தொடங்கி இதுவரைக்கும் ராமாயணம் சொல்லி நாளைக் கழிக்கின்ற ஏமாந்தார் காசுக் கெசமானன் என்றுரைக்கும் பாகவதன் சொன்னான் பலபேரைக் கூட்டியே! ஆகியதும் இந்த அரிய உழைப்புக்குப் பத்தோ பதினைந்தோ பாகவதன் பெற்றிடுவான். சித்தம் மலைக்கச் சிறிதுமிதில் இல்லை" யென்று கையி லிருந்தஒரு காட்சிதரும் மூலிகையை "ஐயா இதைவிழுங்கி அவ்விடத்திற் பாருங்கள்" என்றந்தக் குப்பனிடம் ஈந்துதா னும்தின்றாள். தின்றதும் தங்கள் விழியால் தெருவொன்றில், மாளிகையி னுள்ளே மனிதர் கூட்டத்தையும், ஆளிவாய்ப் பாகவதன் அங்கு நடுவிலே உட்கார்ந் திருப்பதையும், ஊர்மக்கள் செல்வதையும், பட்டைநா மக்காரப் பாகவதன் ரூபாயைத் தட்டிப்பார்க் கின்றதையும், சந்தோஷம் கொள்வதையும் கண்டார்கள்; கண்டு கடகடவென் றேசிரித்தார். வண்டு விழியுடைய வஞ்சி யுரைக்கின்றாள்: "வானளவும் அங்கங்கள், வானரங்கள், ராமர்கள், ஆனது செய்யும் அநுமார்கள், சாம்பவந்தர், ஒன்றல்ல; ஆயிரம் நூல்கள் உரைக்கட்டும். விஸ்வரூ பப்பெருமை, மேலேறும் வன்மைகள், உஸ்என்ற சத்தங்கள், அஸ்என்ற சத்தங்கள், எவ்வளவோ நூலில் எழுதிக் கிடக்கட்டும். செவ்வைக் கிருபை செழுங்கருணை அஞ்சலிக்கை முத்தி முழுச்சுவர்க்கம் முற்றும் உரைக்கட்டும். இத்தனையும் சேரட்டும் என்ன பயனுண்டாம்? உள்ள பகுத்தறிவுக் கொவ்வாத ஏடுகளால் எள்ளை அசைக்க இயலாது. மானிடர்கள் ஆக்குவதை ஆகா தழிக்குமோ? போக்குவதைத் தேக்குமோ? சித்தம் சலியாத் திறன்வேண்டும். மக்கள் உழைப்பில் மலையாத நம்பிக்கை எக்களிக்க வேண்டும் இதயத்தில்! ஈதன்றி நல்லறிவை நாளும் உயர்த்தி உயர்த்தியே புல்லறிவைப் போக்கிப் புதுநிலைதே டல்வேண்டும். மக்கள் உழைக்காமுன் மேலிருந்து வந்திடுமோ? எக்கா ரணத்தாலும் இன்மையிலே உண்மையுண்டோ ? மீளாத மூடப் பழக்கங்கள் மீண்டும்உமை நாடா திருப்பதற்கு நானுங் களையின்று சஞ்சீவி பர்வதத்தில் கூப்பிட்டேன். தற்செயலாய் அஞ்சும் நிலைமையே அங்கே நிகழ்ந்ததுண்டாம். உங்கள் மனத்தில் உறைந்து கிடந்திட்ட பங்கஞ்செய் மூடப் பழக்க வழக்கங்கள் இங்கினிமேல் நில்லா எனநான் நினைக்கின்றேன். தங்கள்கை நீட்டித் தமியாளை முன்னரே சாரலிலே முத்தம் தரக்கேட்டீர், சாயவில்லை. ஈர மலையிலே யான்தந்தேன். ஏற்கவில்லை. சத்தத்தை எண்ணிச் சலித்தீர்.அச் சத்தத்தால் முத்தத்தை மாற்ற முடியாமற் போனாலும் உம்மைப் பயங்காட்டி ஊளையிட்ட சத்தத்தால் செம்மைமுத்தம் கொள்ளவில்லை. சேர்ந்துமுத்தம் கொள்வீரே!" "ஏஏஏ நான்இன்றைக் கேளனத்துக் காளானேன். நீயேன் இதையெல்லாம் நிச்சயமாய்ச் சொல்லவில்லை? ராமா யணமென்ற நலிவு தருங்கதை பூமியிலி ருப்பதைஇப் போதே அறிகின்றேன். நம்பத் தகாதவெலாம் நம்பவைத்துத் தாங்கள்நலம் சம்பா திக்கின்ற சரித்திரக் காரர்களால் நாடு நலிகுவதை நான்இன்று கண்டுணர்ந்தேன். தோடு புனைந்த சுடர்க்கொடியே நன்றுசொன்னாய்! நல்ல இமயம், நலங்கொழிக்கும் கங்கைநதி, வெல்லத் தமிழ்நாட்டின் மேன்மைப் பொதியமலை, செந்நெல் வயல்கள், செழுங்கரும்புத் தோட்டங்கள், தின்னக் கனிகள் தெவிட்டாப் பயன்மரங்கள், இன்பம் செறிந்திருக்கும் இப்பெரிய தேசத்தில் முப்பத்து முக்கோடி மாந்தர்கள் மொய்த்தென்ன? செப்பும் இயற்கை வளங்கள் செறிந்தென்ன? மூடப் பழக்கம், முடிவற்ற கண்ணுறக்கம் ஓடுவ தென்றோ? உயர்வதென்றோ? நானறியேன். பாரடி மேற்றிசையில் சூரியன் பாய்கின்றான். சார்ந்த ஒளிதான் தகத்தகா யக்காட்சி! மாலைப் பொழுதும் வடிவழகு காட்டுதுபார்! சாலையிலோர் அன்னத்தைத் தன்பேடு தேடுதுபார். என்னடி சொல்கின்றாய் ஏடி இளவஞ்சி? என்நெஞ்சை உன்நெஞ்சம் ஆக்கிப்பார்" என்றுரைத்தான். தென்றலிலே மெல்லச் சிலிர்க்கும் மலர்போலே கன்னி யுடல்சிலிர்க்கக் "காதலரே நாம்விரைவாய்ச் சாரல் அடைவோமே, காதலுக்கு தக்கஇடம். சாரலும் தண்மாலை நாயகியைச் சாரக் குயில்கூவிக் கொண்டிருக்கும்; கோல மிகுந்த மயிலாடிக் கொண்டிருக்கும்; வாச முடையநற் காற்றுக் குளிர்ந்தடிக்கும்; கண்ணாடி போன்றநீர் ஊற்றுக்கள் உண்டு; கனிமரங்கள் மிக்கஉண்டு; பூக்கள் மணங்கமழும்; பூக்கள்தோறும் சென்றுதே னீக்கள் இருந்தபடி இன்னிசைபா டிக்களிக்கும். அன்பு மிகுந்தே அழகிருக்கும் நாயகரே இன்பமும் நாமும் இனி!" 1.2 புரட்சிக் கவி (பில்கணீயம் என்ற வடமொழி நூலைத் தழுவியது) அகவல் அரசன் அமைச்சர்பால் அறிவிக் கின்றான்: "அமுத வல்லிஎன் ஆசைக் கொருபெண்! தமிழிலக் கியங்கள் தமிழிலக் கணங்கள் அமைவுற ஆய்ந்தாள்; அயல்மொழி பயின்றாள்; ஆர்ந்த ஒழுக்கநூல், நீதிநூல் அறிந்தாள்; அனைத்தும் உணர்ந்தா ளாயினும், அன்னாள் கவிதை புனையக் கற்றா ளில்லை. மலரும், பாடும் வண்டும், தளிரும், மலையும், கடலும், வாவியும், ஓடையும், விண்ணின் விரிவும், மண்ணின் வனப்பும், மேலோர் மேன்மையும், மெலிந்தோர் மெலிவும் தமிழின் அமுதத் தன்மையும், நன்மையும், காலைஅம் பரிதியும், மாலை மதியமும் கண்ணையும் மனத்தையும் கவர்வன; அதனால் என்மகள் அகத்தில் எழுந்த கவிதையைப் புறத்தில் பிறர்க்குப் புலப்படுத் துதற்குச் செய்யுள் இலக்கணம் தெரிதல் வேண்டுமாம்! ஏற்றஓர் ஆசான் எங்குளான்? தோற்றிய வாறு சொல்க அமைச்சரே!" எண்சீர் விருத்தம் தலைமைஅமைச் சன்புகல்வான்: 'எனது மன்னா, சகலகலை வல்லவன்;இவ் வுலகோர் போற்றும் புலவன்; உயர்கவிஞன்; அவன்பேர் உதாரன்! புதல்விக்குத் தக்கஉபாத் தியாயன் அன்னோன். இலையிந்த நாட்டினிலே அவனை ஒப்பார்! எனினும்,அவன் இளவயதும் அழகும் வாய்ந்தோன். குலமகளை அன்னவன்பால் கற்க விட்டால் குறைவந்து சேர்ந்தாலும் சேர்தல் கூடும்! ஆனாலும் நானிதற்கோர் மார்க்கம் சொல்வேன்; அமுதவல்லி உதாரனிடம் கற்கும் போது தேனிதழாள் தனைஅவனும், அவனைப் பெண்ணும் தெரிந்துகொள்ள முடியாமல் திரை விடுக்க! பானல்விழி மங்கையிடம் "உதார னுக்குப் பார்வையில்லை குருட" னென்று சொல்லி வைக்க! ஞானமுறும் உதாரனிடம் "அமுத வல்லி நலிகுஷ்ட ரோகி" என எச்சரிக்க!" தார்வேந்தன் இதுகேட்டான்; வியந்தான்! "ஆம்ஆம் தந்திரத்தால் ஆகாத தொன்று மில்லை; பேர்வாய்ந்த உதாரனைப்போய் அழைப்பீர்" என்றான். பேச்சுவல்ல அமைச்சர்பலர் சென்ற ழைத்தார். தேர்வாய்ந்த புவிராஜன் போலே யந்தச் செந்தமிழ்த்தீங் கவிராஜன் உதாரன் வந்தான். பார்வேந்தன் நிகழ்த்தினான்; உதாரன் கேட்டுப் "பைந்தமிழ்க்குத் தொண்டுசெயக் கடவோம்" என்றான். சிந்து கண்ணி மன்னவன் ஆணைப்படி - கன்னி மாடத்தைச் சேர்ந்தொரு பன்னரும் பூஞ்சோலை - நடுப் பாங்கில்ஓர் பொன்மேடை! அன்னதோர் மேடையிலே - திரை ஆர்ந்த மறைவினிலே மின்னொளி கேட்டிருப்பாள் - கவி வேந்தன் உரைத்திடுவான்! யாப்புமுறை உரைப்பான் - அணி யாவும் உரைத்திடுவான்; பாப்புனை தற்கான - அநு பவம்பல புகல்வான். தீர்ப்புற அன்னவளும் - ஆசு சித்திரம் நன்மதுரம் சேர்ப்புறு வித்தாரம் - எனும் தீங்கவிதை யனைத்தும், கற்றுவர லானாள்! - அது கால பரியந்தம் சற்றும் அவன்முகத்தை - அவள் சந்திக்கவில்லை! விழி அற்றவனைப் பார்த்தால் - ஓர் அபசகுன மென்றே! உற்றதோர் நோயுடையாள் - என் றுதாரனும் பார்த்தில்லை! இவ்விதம் நாட்கள்பலப் - பல ஏகிட ஓர்தினத்தில் வெவ்விழி வேலுடையாள் - அந்த மேடையிற் காத்திருந்தாள். அவ்வம யந்தனிலே - விண் அத்தனையும் ஒளியால் கவ்வி உயர்ந்ததுபார் - இருட் காட்டை அழித்தநிலா! எண்சீர் விருத்தம் அமுதவல்லி காத்திருந்த மேடை யண்டை அழகியபூஞ் சோலையண்டை உதாரன் நின்றே, இமையாது நோக்கினான் முழு நிலாவை! இருவிழியால் தழுவினான்; மனத்தால் உண்டான்! சுமைசுமையாய் உவப்பெடுக்க, உணர்வு வெள்ளம் தூண்டிவிட ஆஆஆ என்றான்; வாணி அமைத்திட்டாள் நற்கவிதை! மழைபோற் பெய்தான்! அத்தனையும் கேட்டிருந்தாள் அமுத வல்லி! "நீலவான் ஆடைக்குள் உடல் மறைத்து நிலாவென்று காட்டுகின்றாய் ஒளி முகத்தைக்! கோலமுழு தும்காட்டி விட்டால் காதற் கொள்ளையிலே இவ்வுலகம் சாமோ? வானச் சோலையிலே பூத்ததனிப் பூவோ நீதான்! சொக்கவெள்ளிப் பாற்குடமோ, அமுத ஊற்றோ! காலைவந்த செம்பரிதி கடலில் மூழ்கிக் கனல்மாறிக் குளிரடைந்த ஒளிப் பிழம்போ! அந்தியிரு ளாற்கருகும் உலகு கண்டேன்; அவ்வாறே வான்கண்டேன்; திசைகள் கண்டேன்; பிந்தியந்தக் காரிருள்தான் சிரித்த துண்டோ ? பெருஞ்சிரிப்பின் ஒளிமுத்தோ நிலவே நீதான்! சிந்தாமல் சிதறாமல் அழகை யெல்லாம் சேகரித்துக் குளிரேற்றி ஒளியும் ஊட்டி இந்தாவென் றேஇயற்கை அன்னை வானில் எழில்வாழ்வைச் சித்தரித்த வண்ணந் தானோ! உனைக்காணும் போதினிலே என்னு ளத்தில் ஊறிவரும் உணர்ச்சியினை எழுது தற்கு நினைத்தாலும் வார்த்தைகிடைத் திடுவ தில்லை; நித்திய தரித்திரராய் உழைத் துழைத்துத் தினைத்துணையும் பயனின்றிப் பசித்த மக்கள் சிறிதுகூழ் தேடுங்கால், பானை ஆரக் கனத்திருந்த வெண்சோறு காணும் இன்பம் கவின்நிலவே உனைக்காணும் இன்பம் தானோ! உன்னைஎன திருவிழியாற் காணு கின்றேன்; ஒளிபெறுகின் றேன்;இருளை ஒதுக்கு கின்றேன்; இன்னலெலாம் தவிர்கின்றேன்; களிகொள் கின்றேன்; எரிவில்லை குளிர்கின்றேன் புறமும் உள்ளும்! அன்புள்ளம் பூணுகின்றேன்; அதுவு முற்றி ஆகாயம் அளாவுமொரு காதல் கொண்டேன்! இன்பமெனும் பால்நுரையே! குளிர் விளக்கே! எனைஇழந்தேன், உன்னெழிலில் கலந்த தாலே!" வேறு சிந்து கண்ணி இவ்வித மாக உதாரனும் - தன தின்குர லால்வெண் ணிலாவையே திவ்விய வர்ணனை பாடவே - செவி தேக்கிய கன்னங் கருங்குயில், "அவ்வறிஞன் கவி வல்லவன் - விழி அற்றவ னாயின், நிலாவினை எவ்விதம் பார்த்தனன், பாடினன்? - இதில் எத்துக்கள் உண்டெ"ன ஓடியே, சாதுரியச் சொல் உதாரனை - அவன் தாமரைக் கண்ணொடும் கண்டனள்! ஓதுமலைக் குலம் போலவே - அவன் ஓங்கிய தோள்களைக் கண்டனள்! "ஏதிது போன்றஓ ராண்எழில் - குறை இன்றித் திருந்திய சித்திரம்? சோதி நிலாவுக்கும் மாசுண்டாம் - இச் சுந்தரனோ கறை ஒன்றிலான்!" என்று வியப்புடன் நின்றனள்; - அந்த ஏந்திழை தன்னெதிர் நின்றதைத் தன்னிக ரற்ற உதாரனும் - கண்டு தன்னை மறந்தவ னாகியே "என்ன வியப்பிது? வானிலே - இருந் திட்டதோர் மாமதி மங்கையாய் என்னெதிரே வந்து வாய்த்ததோ? - புவிக் கேதிது போலொரு தண்ஒளி! மின்னற் குலத்தில் விளைந்ததோ? - வான் வில்லின் குலத்திற் பிறந்ததோ? கன்னற் றமிழ்க்கவி வாணரின் - உளக் கற்பனையே உருப் பெற்றதோ? பொன்னின் உருக்கிற் பொழிந்ததோ? - ஒரு பூங்கொடியோ? மலர்க் கூட்டமோ?" என்று நினைத்த உதாரன்தான் - "நீ யார்?"என்ற ஓர்உரை போக்கினான். "அமுதவல்லி யன்றோ!" என்றாள் - "அந்த அமைச்சனும் முடி வேந்தனும் நமைப் பிரித்திடும் எண்ணத்தால் - உனை நாட்டம் இலாதவன் என்றனர்! சமுச யப்பட நீஇன்று - மதி தரிசன மதைப் பாடினை! கமலங்கள் எனும் கண்ணுடன் - உனைக் காணப் பெற்றதென் கண்" என்றாள். எண்சீர் விருத்தம் "இன்னொன்று கேளாயோ அமுத வல்லி! என்னிடத்தில் உன்தந்தை "என்மகட்கு முன்னொன்று தீவினையால் பெருநோய் வந்து மூண்டதெருனச் சொல்லிவைத்தான்! அதனா லன்றோ மின்ஒன்று பெண்ணென்று புவியில் வந்து விளைந்ததுபோல் விளைந்தஉன தழகு மேனி இன்றுவரை நான்பார்க்க எண்ண வில்லைமு என்றுரைத்தான்; வியப்புடையான் இன்னுஞ் சொல்வான்: புகாரிருளால் சூரியன்தான் மறைவ துண்டோ ? கறைச்சேற்றால் தாமரையின் வாசம் போமோ? பேரெதிர்ப்பால் உண்மைதான் இன்மை யாமோ? பிறர்சூழ்ச்சி செந்தமிழை அழிப்ப துண்டோ ? நேர்இருத்தித் தீர்ப்புரைத்துச் சிறையிற் போட்டால் நிறைதொழிலா ளர்களுணர்வு மறைந்து போமோ? சீரழகே! தீந்தமிழே! உனைஎன் கண்ணைத் திரையிட்டு மறைத்தார்கள்!மு என்று சொன்னான். பஃறொடை வெண்பா "வானத்தை வெண்ணிலா வந்து தழுவுவதும் மோனத் திருக்கும் முதிர்சோலை மெய்சிலிர்க்க ஆனந்தத் தென்றல்வந் தாரத் தழுவுவதும் நானோக்கி நோக்கி நலிதலினைக் காணாயோ? சித்தரித்த ஆணழகே, சென்றுபடர் முல்லையினைக் கத்தரித்தல் இன்றிக் கரந்தழுவும் மாமரமும், சத்தமிட்ட வண்டு தடாகத்தின் அல்லியினை முத்தமிட்டுத் தேன்குடிக்கும் நல்ல முடிவும், உணர்வுதனை உண்டாக்க வில்லையோ உன்பால்? தணலைத்தான் வீசுகின்றான் சந்திரனும் என்மேல்! குணமுள்ளார், கொஞ்சவரும் கோதையரைக் காதற் பிணமாக்கித் தாங்கள் பிழைக்க நினைப்பாரோ?" என்றுதன் காதல் எரிதழலுக் காற்றாமல் சென்றுதன் னெஞ்சம் தெரிவித்தாள் சேல்விழியாள்! "நன்று மடமயிலே! நான்பசியால் வாடுகின்றேன்; குன்றுபோல் அன்னம் குவித்திருக்கு தென்னெதிரில்! உண்ண முடியாதே ஊராள்வோன் கூர்வாளும் வண்ணமுடிச் செல்வாக்கும் வந்து மறிக்குதடி! எண்ணக் கடலில் எழுங்காதல் நீளலைதான் உண்ணும் மணிக்குளத்தில் ஓடிக் கலக்காமல் நால்வருணங் கள்விதித்தார் நாட்டார்கள்; அன்னவற்றில் மேல்வருணம் கோல்கொண்டு மேதினியை ஆள்வருணம் நீயன்றோ பெண்ணே! நினைப்பை யகற்றிவிடு! நாயென்றே எண்ணிஎனை நத்தாமல் நின்றுவிடு! வேல்விழியால் என்றன் விலாப்புறத்தைக் கொத்தாதே! பால்போல் மொழியால் பதைக்கஉயிர் வாங்காதே! கண்ணாடிக் கன்னத்தைக் காட்டிஎன் உள்ளத்தைப் புண்ணாக்கிப் போடாதே; போபோ மறைந்துவிடு! காதல் நெருப்பால் கடலுன்மேல் தாவிடுவேன் சாதிஎனும் சங்கிலிஎன் தாளைப் பிணித்ததடீ! பாளைச் சிரிப்பில்நான் இன்று பதறிவிட்டால் நாளைக்கு வேந்தனெனும் நச்சரவுக் கென்செய்வேன்? கொஞ்சு தமிழ்த்தேன் குடித்துவிட அட்டியில்லை அஞ்சுவ தஞ்சாமை பேதமையன் றோஅணங்கே? ஆணிப்பொன் மேனி அதில்கிடக்கும் நல்லொளியைக் காணிக்கை நீவைத்தால் காப்பரசர் வாராரோ? பட்டாளச் சக்ரவர்த்தி பார்த்தாலும் உன்சிரிப்புக் கட்டாணி முத்துக்குக் காலில்விழ மாட்டாரோ?" என்றழுதான் விம்மி இளையான், கவியரசன். குன்றும் இரங்கும்! கொடும்பாம்பும் நெஞ்சிளகும்! ஏழையரைக் கொல்ல எதிரிருந்து பார்த்திருப்போர் பாழான நெஞ்சும் சிலசமயம் பார்த்திரங்கும்! சித்தம் துடிக்கின்ற சேயின் நிலைமைக்கு ரத்தவெறி கொண்டலையும் நால்வருணம் ஏனிரங்கும்? ரத்தவெறி கொண்டலையும் ராசன்மனம் ஏனிரங்கும்? அத்தருணம் அந்த அமுதவல்லி ஏதுசொல்வாள்: "வாளை உருவிவந்து மன்னன் எனதுடலை நாளையே வெட்டி நடுக்கடலில் போடட்டும், காளைஉன் கைகள்எனைக் காவாமல் போகட்டும், தாளை அடைந்தஇத் தையல்உள்ளம் மாறாதே! ஆதரவு காட்டாமல் ஐய!எனை விடுத்தால் பாதரக்ஷை போலுன்றன் பாதம் தொடர்வதன்றி, வேறு கதியறியேன்; வேந்தன் சதுர்வருணம் சீறும்எனில் இந்தஉடல் தீர்ந்தபின்னும் சீறிடுமோ? ஆரத்தழுவி அடுத்தவினா டிக்குள் உயிர் தீரவரும் எனிலும் தேன்போல் வரவேற்பேன்! அன்றியும்என் காதல் அமுதே! நமதுள்ளம் ஒன்றுபட்ட பின்னர் உயர்வென்ன தாழ்வென்ன? நாட்டின் இளவரசி நான்ஒருத்தி! ஆதலினால் கோட்டை அரசன்எனைக் கொல்வதற்குச் சட்டமில்லை! கோல்வேந்தன் என்காதற் கொற்றவனைக் கொல்லவந்தால், சேல்விழியாள் யான்எனது செல்வாக்கால் காத்திடுவேன்! சாதிஉயர் வென்றும், தனத்தால் உயர்வென்றும், போதாக் குறைக்குப் பொதுத்தொழிலா ளர்சமுகம் மெத்த இழிவென்றும், மிகுபெரும்பா லோரைஎல்லாம் கத்தி முனைகாட்டிக் காலமெல்லாம் ஏய்த்துவரும் பாவி களைத்திருத்தப் பாவலனே நம்மிருவர் ஆவி களையேனும் அர்ப்பணம்செய் வோம்! இதனை நெஞ்சார உன்மேலே நேரிழையாள் கொண்டுள்ள மிஞ்சுகின்ற காதலின்மேல் ஆணையிட்டு விள்ளுகின்றேன்! இன்னும்என்ன?" என்றாள். உதாரன் விரைந்தோடி அன்னத்தைத் தூக்கியே ஆரத் தழுவினான். இன்ப உலகில் இருவர்களும் நாள் கழித்தார். பின்பொருநாள் அந்தப் பெருமாட்டி அங்கமெலாம் மாறுபடக் கண்டு மனம்பதறித் தோழியர்கள் வேறு வழியின்றி வேந்தனிடம் ஓடியே "மன்னவனே! உன்அருமை மங்கை அமுதவல்லி தன்னை உதாரனுக்குத் தத்தம் புரிந்தாளோ? காதல்எனும் இன்பக் கடலில் குளித்துவிட்ட மாதிரியாய்த் தோன்றுகிறாள்; மற்றிதனை மேன்மைச் சமுகத்தில் விண்ணப்பம் சாதித்தோம்" என்றார். அமைதி யுடைய அரசன் அதன்உண்மை கண்டறிய வேண்டுமென்று கன்னிகைமா டத்தருகே அண்டியிருந் தான்இரவில் ஆரும் அறியாமல்! வந்த உதாரன்எழில் மங்கைக்குக் கைலாகு தந்து, தமிழில் தனிக்காதலைக் கலந்து பேசினதும், காத்திருந்த பெண்ணரசி வேல்விழியை வீசினதும், முத்தம் விளைத்த நடைமுறையும் கண்டான் அரசன்! கடுகடுத்தான்! ஆயிரந்தேள் மண்டையிலே மாட்டியது போல மனமுளைந்து மாளிகைக்குச் சென்றான். மறுநாள் விடியலிலே வாளில் விஷம்பூசி வைத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டுச் சேவகரைச் சீக்கிரம் உதாரனை இழுத்துவர ஏவினான். அவ்வா றிழுத்துவந்தார் வேந்தனிடம். இச்சேதி ஊரில் எவரும் அறிந்தார்கள்; அச்சமயம் எல்லாரும் அங்குவந்து கூடிவிட்டார். ஆர்ந்த கவியின் அரசனுயிர் இன்றோடு தீர்ந்ததோ என்று திடுக்கிட்டார் எல்லாரும். ஈடற்ற நற்கவிஞன் இந்நிலைமை, அக்கன்னி மாடத்தில் உள்ளஎழில் மங்கைக்கும் எட்டியதாம். அங்கே உதாரனிடம் மன்னன் உரைக்கின்றான், சிங்கா தனத்திலே சேர்ந்து: "கொற்றவன் பெற்ற குலக்கொடியைக் கவி கற்க உன்பால் விடுத்தேன் - அட குற்றம் புரிந்தனையா இல்லையா இதை மட்டும் உரைத்து விடு! வெற்றி எட்டுத்திக்கு முற்றிலுமே சென்று மேவிட ஆள்பவன் நான் - அட இற்றைக்கு நின்தலை அற்றது! மற்றென்னை என்னென்று தானினைத்தாய்? வாள்பிடித் தேபுவி ஆளுமிராசர் என் தாள்பிடித் தேகிடப்பார்! - அட ஆள்பிடித் தால்பிடி ஒன்றிருப்பாய் என்ன ஆணவமோ உனக்கு? மீள்வதற்கோ இந்தத் தீமை புரிந்தனை வெல்லத் தகுந்தவனோ? - இல்லை மாள்வதற்கே இன்று மாள்வதற்கே!" என்று மன்னன் உரைத்திடவே, "மாமயில் கண்டு மகிழ்ந்தாடும் முகில் வார்க்கும் மழைநாடா! - குற்றம் ஆம்என்று நீயுரைத் தால்குற்றமே! குற்றம் அன்றெனில் அவ்விதமே! கோமகள் என்னைக் குறையிரந்தாள் அவள் கொள்ளை வனப்பினிலே - எனைக் காமனும் தள்ளிடக் காலிட றிற்றுக் கவிழ்ந்தவண்ணம் வீழ்ந்தேன்! பழகும் இருட்டினில் நானிருந்தேன் எதிர் பால்நில வாயிரம்போல் - அவள் அழகு வெளிச்சம் அடித்த தென்மேல் அடியேன்செய்த தொன்றுமில்லை. பிழைபுரிந் தேனென்று தண்டனை போடுமுன் பெற்று வளர்த்த உன்றன் இழைபுரிச் சிற்றிடை அமுதவல்லிக் குள்ள இன்னல் மறப்ப துண்டோ ?" நொண்டிச் சிந்து கவிஞன் இவ்வா றுரைத்தான் - புவி காப்பவன் இடியெனக் கனன் றுரைப்பான்: "குவிந்த உன் உடற்சதையைப் - பல கூறிட்டு நரிதின்னக் கொடுத் திடுவேன். தவந்தனில் ஈன்ற என்பெண் - மனம் தாங்குவ தில்லையெனிற் கவலை யில்லை! நவிலுமுன் பெரும் பிழைக்கே - தக்க ராச தண்டனை யுண்டு! மாற்ற முண்டோ ? அரசனின் புதல்வி அவள் - எனில் அயலவ னிடம்மனம் அடைத லுண்டோ ? சரச நிலையி லிருந்தீர் - அந்தத் தையலும் நீயும், அத் தருணமதில் இருவிழி யாற் பார்த்தேன்! - அறி விலி, உனதொரு குடி அடியோடே விரைவில்என் ஆட்சி யிலே - ஒரு வேர்இன்றிப் பெயர்த்திட விதித்து விட்டேன்! கொலைஞர்கள் வருகரு என்றான் - அவன் கூப்பிடு முன் வந்து கூடிவிட்டார். "சிலையிடை இவனை வைத்தே - சிரச் சேதம் புரிக" எனச் செப்பிடு முனம் மலையினைப் பிளந்திடும் ஓர் - சத்தம் வந்தது! வந்தனள் அமுத வல்லி! "இலை உனக் கதிகாரம் - அந்த எழிலுடையான் பிழை இழைக்க வில்லை. ஒருவனும் ஒருத்தியு மாய் - மனம் உவந்திடில் பிழையென உரைப்ப துண்டோ ? அரசென ஒரு சாதி - அதற் கயலென வேறொரு சாதி யுண்டோ ? கரிசன நால் வருணம் - தனைக் காத்திடும் கருத்தெனில், இலக்கணந் தான் தரும்படி அவனை இங்கே - நீ தருவித்த வகையது சரிதா னோ? என்மனம் காதல னைச் - சென் றிழுத்தபின் னேஅவன் இணங்கின தால் அன்னவன் பிழையில னாம்! - அதற் கணங்கெனைத் தண்டித்தல் முறை யெனினும், மன்ன!நின் ஒருமகள் நான் - எனை வருத்திட உனக்கதி கார மில்லை! உன்குடிக் கூறிழைத் தான் - எனில் ஊர்மக்கள் இடமதை உரைத்தல் கடன்!" என்றபற் பல வார்த்தை - வான் இடியென உரைத்துமின் னென நகைத்தே முன்னின்ற கொலைஞர் வசம் - நின்ற முழுதுணர் கவிஞனைத் தன துயிரை மென்மலர்க் கரத்தாலே - சென்று மீட்டனள் வெடுக்கெனத் தாட்டி கத்தால். மன்னவன் இரு விழியும் - பொறி வழங்கிட எழுந்தனன்; மொழிந்திடு வான்: கும்மி "நாயை இழுத்துப் புறம்விடுப்பீர் - கெட்ட நாவை அறுத்துத் தொலைக்கு முன்னே! - இந்தப் பேயினை நான்பெற்ற பெண்ணெனவே சொல்லும் பேச்சை மறந்திடச் சொல்லிடுவீர்! - என் தூய குடிக்கொரு தோஷத்தையே - தந்த துட்டச் சிறுக்கியைக் காவற்சிறை - தன்னில் போய்அடைப் பீர்!அந்தப் பொய்யனை ஊரெதிர் போட்டுக் கொலைசெய்யக் கூட்டிச் செல்வீர்!" என்றுரைத் தான். இருசேவகர்கள் - அந்த ஏந்திழை அண்டை நெருங்கி விட்டார்! - அயல் நின்ற கொலைஞர், உதாரனை யும் "நட நீ"என் றதட்டினர்! அச்சமயம் - அந்த மன்றி லிருந்தஓர் மந்திரிதான் - முடி மன்னனை நோக்கி யுரைத்திடுவான் - "நீதி அன்றிது மங்கைக் கிழைத்திருக்கும் தண்டம்; அன்னது நீக்கி யருள்க" என்றான். எண்சீர் விருத்தம் "காதலனைக் கொலைக்களத்துக் கனுப்பக் கண்டுங் கன்னியெனை மன்னிக்கக் கேட்டுக் கொண்ட நீதிநன்று மந்திரியே! அவன் இறந்தால் நிலைத்திடும்என் உயிரெனவும் நினைத்து விட்டாய்! சாதல்எனில் இருவருமே சாதல் வேண்டும், தவிர்வதெனில் இருவருமே தவிர்தல் வேண்டும்; ஓதுகஇவ் விரண்டி லொன்று மன்னவன்வாய்! உயிர்எமக்கு வெல்லமல்ல!" என்றாள் மங்கை. "என்ஆணை மறுப்பீரோ சபையி லுள்ளீர்! இசைகிடந்த என்செங்கோல் தன்னை வேற்றார் பின்நாணும் படிசும்மா இருப்ப துண்டோ ? பிழைபுரிந்தால் சகியேன்நான்! உறுதி கண்டீர்! என்ஆணை! என்ஆணை! உதார னோடே எதிரிலுறும் அமுதவல்லி இருவர் தம்மைக் கன்மீதி லேகிடத்திக் கொலைசெய் வீர்கள் கடிதுசெல்வீர்! கடிதுசெல்வீர்!" என்றான் மன்னன். அவையினிலே அசைவில்லை பேச்சு மில்லை; அச்சடித்த பதுமைகள்போல் இருந்தார் யாரும்! சுவையறிந்த பிறகுணவின் சுகம்சொல் வார்போல் தோகையவள் "என்காதல் துரையே கேளாய்! எவையும்நமைப் பிரிக்கவில்லை; இன்பம் கண்டோ ம்; இறப்பதிலும் ஒன்றானோம்! அநீதி செய்த நவையுடைய மன்னனுக்கு நாட்டு மக்கள் நற்பாடம் கற்பியா திருப்ப தில்லை. இருந்திங்கே அநீதியிடை வாழ வேண்டாம் இறப்புலகில் இடையறா இன்பங் கொள்வோம்! பருந்தும், கண்மூடாத நரியும் நாயும், பலிபீட வரிசைகளும் கொடுவாள் கட்டும் பொருந்தட்டும்; கொலைசெய்யும் எதேச்சை மன்னன் பொருந்தட்டும்; பொதுமக்கள் ரத்தச் சேற்றை அருந்தட்டும்!" என்றாள். காதலர்கள் சென்றார்! அதன்பிறகு நடந்தவற்றை அறிவிக் கின்றேன்: கொலைக்களத்தில் கொலைஞர்களும் அதிகா ரங்கள் கொண்டவரும் காதலரும் ஓர்பால் நின்றார்; அலைகடல்போல் நாட்டார்கள் வீடு பூட்டி அனைவருமே வந்திருந்தார். உதார னுக்கும் சிலைக்குநிகர் மங்கைக்கும் "கடைசி யாகச் சிலபேச்சுப் பேசிடுக" என்றுசொல்லித் தலைப்பாகை அதிகாரி விடைதந் திட்டான்; தமிழ்க்கவிஞன் சனங்களிடை முழக்கஞ் செய்வான்: "பேரன்பு கொண்டவரே, பெரியோ ரே,என் பெற்றதாய் மாரே,நல் இளஞ்சிங் கங்காள்! நீரோடை நிலங்கிழிக்க, நெடும ரங்கள் நிறைந்துபெருங் காடாக்கப், பெருவி லங்கு நேரோடி வாழ்ந்திருக்கப் பருக்கைக் கல்லின் நெடுங்குன்றில் பிலஞ்சேரப், பாம்புக் கூட்டம் போராடும் பாழ்நிலத்தை அந்த நாளில் புதுக்கியவர் யார்?அழகு நகருண் டாக்கிச் சிற்றூரும், வரப்பெடுத்த வயலும், ஆறு தேக்கியநல் வாய்க்காலும், வகைப் படுத்தி நெற்சேர உழுதுழுது பயன்வி ளைக்கும் நிறையுழைப்புத் தோள்களெலாம் எவரின் தோள்கள்? கற்பிளந்து மலைபிளந்து கனிகள் வெட்டிக் கருவியெலாம் செய்துதந்த கைதான் யார்கை? பொற்றுகளைக் கடல்முத்தை மணிக்கு லத்தைப் போய்எடுக்க அடக்கியமூச் செவரின் மூச்சு? அக்கால உலகிருட்டைத் தலைகீ ழாக்கி அழகியதாய் வசதியதாய்ச் செய்து தந்தார்! இக்கால நால்வருணம் அன்றி ருந்தால் இருட்டுக்கு முன்னேற்றம் ஆவ தன்றிப் புக்கபயன் உண்டாமோ? பொழுது தோறும் புனலுக்கும் அனலுக்கும் சேற்றி னுக்கும் கக்கும்விஷப் பாம்பினுக்கும் பிலத்தி னுக்கும் கடும்பசிக்கும் இடையறா நோய்க ளுக்கும், பலியாகிக் கால்கைகள் உடல்கள் சிந்தும் பச்சைரத்தம் பரிமாறி இந்த நாட்டைச் சலியாத வருவாயும் உடைய தாகத் தந்ததெவர்? அவரெல்லாம் இந்த நேரம் எலியாக முயலாக இருக்கின் றார்கள்! ஏமாந்த காலத்தில் ஏற்றங் கொண்டோ ன் புலிவேஷம் போடுகின்றான்! பொதுமக் கட்குப் புல்லளவு மதிப்பேனும் தருகின் றானா? அரசனுக்கும் எனக்குமொரு வழக்குண் டாக அவ்வழக்கைப் பொதுமக்கள் தீர்ப்ப தேதான் சரியென்றேன்; ஒப்பவில்லை! இவளும் நானும் சாவதென்ற தீர்ப்பளித்தான்; சாவ வந்தோம்! ஒருமனிதன் தேவைக்கே இந்தத் தேசம் உண்டென்றால், அத்தேசம் ஒழிதல் நன்றாம்! இருவர் இதோ சாகின்றோம்! நாளை நீங்கள் இருப்பதுமெய் என்றெண்ணி யிருக்கின் றீர்கள்! தன்மகளுக் கெனைஅழைத்துக் கவிதை சொல்லித் தரச்சொன்னான், அவ்வாறு தருங்கா லிந்தப் பொன்மகளும் எனைக்காதல் எந்தி ரத்தால் புலன்மாற்றிப் போட்டுவிட்டாள்; ஒப்பி விட்டேன்! என்உயிருக் கழவில்லை! அந்தோ! என்றன் எழுதாத சித்திரம்போல் இருக்கு மிந்த மன்னுடல்வெட் டப்படுமோர் மாப ழிக்கு மனநடுக்கங் கொள்ளுகின்றேன்! இன்னும் கேளீர்; தமிழறிந்த தால்வேந்தன் எனை அழைத்தான்; தமிழ்க்கவியென் றெனைஅவளும் காத லித்தாள்! அமுதென்று சொல்லுமிந்தத் தமிழ்,என் னாவி அழிவதற்குக் காரணமா யிருந்த தென்று சமுதாயம் நினைத்திடுமோ? ஐயகோ! என் தாய்மொழிக்குப் பழிவந்தால் சகிப்ப துண்டோ ? உமைஒன்று வேண்டுகின்றேன். மாசில் லாத உயர்தமிழை உயிர்என்று போற்று மின்கள்! அரசனுக்குப் பின்னிந்தத் தூய நாட்டை ஆளுதற்குப் பிறந்தஒரு பெண்ணைக் கொல்ல அரசனுக்கோ அதிகாரம் உங்க ளுக்கோ? அவ்வரசன் சட்டத்தை அவம தித்தான்! சிரம்அறுத்தல் வேந்தனுக்குப் பொழுது போக்கும் சிறியகதை! நமக்கெல்லாம் உயிரின் வாதை! அரசன்மகள் தன்நாளில் குடிகட் கெல்லாம் ஆளுரிமை பொதுவாக்க நினைத்தி ருந்தாள்! ஐயகோ சாகின்றாள்! அவளைக் காப்பீர்! அழகியஎன் திருநாடே! அன்பு நாடே! வையகத்தில் உன்பெருமை தன்னை, நல்ல மணிநதியை, உயர்குன்றைத் தேனை அள்ளிப் பெய்யுநறுஞ் சோலையினைத் தமிழாற் பாடும் பேராவல் தீர்ந்ததில்லை! அப்பே ராவல் மெய்யிதயம் அறுபடவும், அவ்வி ர்த வெள்ளந்தான் வெளிப்படவும் தீரு மன்றோ? வாழியஎன் நன்னாடு பொன்னா டாக! வாழியநற் பெருமக்கள் உரிமை வாய்ந்தே! வீழியபோய் மண்ணிடையே விண்வீழ் கொள்ளி வீழ்வதுபோல் தனித்தாளும் கொடிய ஆட்சி! ஏழையினேன் கடைசிமுறை வணக்கம் செய்தேன்! என்பெரியீர், அன்னையீர் ஏகு கின்றேன்! ஆழ்கஎன்றன் குருதியெலாம் அன்பு நாட்டில் ஆழ்கமுஎன்றான்! தலைகுனிந்தான் கத்தி யின்கீழ்! படிகத்தைப் பாலாபி ஷேகம் செய்து பார்ப்பதுபோல் அமுதவல்லி கண்ணீர் வெள்ளம் அடிசோர்தல் கண்டார்கள் அங்கி ருந்தோர்! ஆவென்று கதறினாள்! "அன்பு செய்தோர் படிமீது வாழாரோ?" என்று சொல்லிப் பதைபதைத்தாள்! இதுகேட்ட தேச மக்கள் கொடிதென்றார்! கொடுவாளைப் பறித்தார்; அந்தக் கொலையாளர் உயிர்த்தப்ப ஓட லானார்! கவிஞனுக்கும் காதலிக்கும் மீட்சி தந்தார்! காவலன்பால் தூதொன்று போகச் சொன்னார்; "புவியாட்சி தனிஉனக்குத் தாரோம் என்று போயுரைப்பாய்" என்றார்கள்! போகா முன்பே, செவியினிலே ஏறிற்றுப் போனான் வேந்தன்! செல்வமெலாம் உரிமையெலாம் நாட்டா ருக்கே நவையின்றி யெய்துதற்குச் சட்டம் செய்தார்! நலிவில்லை! நலமெல்லாம் வாய்ந்த தங்கே. தமிழ்

  தமிழின் இனிமை

  கனியிடை ஏறிய சுளையும் - முற்றல்
  கழையிடை ஏறிய சாறும்,
  பனிமலர் ஏறிய தேனும் - காய்ச்சும்
  பாகிடை ஏறிய சுவையும்,
  நனிபசு பொழியும் பாலும் - தென்னை
  நல்கிய குளிரிள நீரும்,
  இனியன என்பேன் எனினும் - தமிழை
  என்னுயிர் என்பேன் கண்டீர்!
  
  பொழிலிடை வண்டின் ஒலியும் - ஓடைப்
  புனலிடை வாய்க்கும் கலியும்,
  குழலிடை வாய்க்கும் இசையும் - வீணை
  கொட்டிடும் அமுதப் பண்ணும்,
  குழவிகள் மழலைப் பேச்சும் - பெண்கள்
  கொஞ்சிடும் இதழின் வாய்ப்பும்,
  விழைகுவ னேனும், தமிழும் - நானும்
  மெய்யாய் உடலுயிர் கண்டீர்!
  
  பயிலுறும் அண்ணன் தம்பி - அக்கம்
  பக்கத் துறவின் முறையார்,
  தயைமிக உடையாள் அன்னை - என்னைச்
  சந்ததம் மறவாத் தந்தை,
  குயில்போற் பேசிடும் மனையாள் - அன்பைக்
  கொட்டி வளர்க்கும் பிள்ளை,
  அயலவ ராகும் வண்ணம் - தமிழ்என்
  அறிவினில் உறைதல் கண்டீர்!
  
  நீலச் சுடர்மணி வானம் - ஆங்கே
  நிறையக் குளிர்வெண் ணிலவாம்,
  காலைப் பரிதியின் உதயம் - ஆங்கே
  கடல்மேல் எல்லாம் ஒளியாம்,
  மாலைச் சுடரினில் மூழ்கும் - நல்ல
  மலைகளின் இன்பக் காட்சி,
  மேலென எழுதும் கவிஞர் - தமிழின்
  விந்தையை எழுதத் தரமோ?
  
  செந்நெல் மாற்றிய சோறும் - பசுநெய்
  தேக்கிய கறியின் வகையும்,
  தன்னிகர் தானியம் முதிரை - கட்டித்
  தயிரொடு மிளகின் சாறும்,
  நன்மது ரஞ்செய் கிழங்கு - கானில்
  நாவி லினித்திடும் அப்பம்,
  உன்னை வளர்ப்பன தமிழா! - உயிரை
  

  உணர்வை வளர்ப்பது தமிழே! 

    இன்பத் தமிழ

  தமிழுக்கும் அமுதென்று பேர் இன்பத் தமிழ்எங்கள் உயிருக்கு நேர்!
• தமிழுக்கு நிலவென்று பேர்! - இன்பத்
  தமிழ் எங்கள் சமுகத்தின் விளைவுக்கு நீர்!
  தமிழுக்கு மணமென்று பேர்! - இன்பத்
  தமிழ் எங்கள் வாழ்வுக்கு நிருமித்த ஊர்!
  தமிழுக்கு மதுவென்று பேர்! - இன்பத்
  தமிழ் எங்கள் உரிமைச்செம் பயிருக்கு வேர்!
  
  தமிழ் எங்கள் இளமைக்குப் பால்! - இன்பத்
  தமிழ் நல்ல புகழ்மிக்க புலவர்க்கு வேல்!
  தமிழ் எங்கள் உயர்வுக்கு வான்! - இன்பத்
  தமிழ் எங்கள் அசதிக்குச் சுடர்தந்த தேன்!
  தமிழ் எங்கள் அறிவுக்குத் தோள்! - இன்பத்
  தமிழ் எங்கள் கவிதைக்கு வயிரத்தின் வாள்!
  தமிழ் எங்கள் பிறவிக்குத் தாய்! - இன்பத்
  தமிழ் எங்கள் வளமிக்க உளமுற்ற தீ!

• 
  

• தமிழ்ப் பேறு ஏடெடுத் தேன்கவி ஒன்று வரைந்திட
  "என்னை எழு"தென்று சொன்னதுவான்!
  ஓடையுந் தாமரைப் பூக்களும் தங்களின்
  ஓவியந் தீட்டுக, என்றுரைக்கும்!
  காடும் கழனியும் கார்முகிலும் வந்து
  கண்ணைக் கவர்ந்திட எத்தனிக்கும்!
  ஆடும் மயில்நிகர்ப் பெண்களெல்லாம் உயிர்
  அன்பினைச் சித்திரம் செய்க,என்றார்!
  
  சோலைக் குளிர்தரு தென்றல்வரும், பசுந்
  தோகை மயில்வரும் அன்னம்வரும்,
  மாலைப் பொழுதினில் மேற்றிசையில் விழும்
  மாணிக்கப் பரிதி காட்சிதரும்
  யுவேலைச் சுமந்திடும் வீரரின் தோள்உயர்
  வெற்பென்று சொல்லி வரைகருஎனும்
  கோலங்கள் யாவும் மலைமலையாய் வந்து
  கூவின என்னை! - இவற்றிடையே,
  
  இன்னலிலே, தமிழ் நாட்டினி லேயுள்ள
  என்தமிழ் மக்கள் துயின்றிருந்தார்.
  அன்னதோர் காட்சி இரக்கமுண் டாக்கியென்
  ஆவியில் வந்து கலந்ததுவே!
  "இன்பத் தமிழ்க்கல்வி யாவரும் கற்றவர்
  என்றுரைக்கும் நிலை எய்திவிட்டால்
  துன்பங்கள் நீங்கும், சுகம்வரும், நெஞ்சினில்
  தூய்மை யுண்டாகிடும், வீரம் வரும்."

• எங்கள் தமிழ்

  இனிமைத் தமிழ்மொழி எமது - எமக்
  கின்பந் தரும்படி வாய்த்தநல் அமுது!
  கனியைப் பிழிந்திட்ட சாறு - எங்கள்
  கதியில் உயர்ந்திட யாம்பெற்ற பேறு!
  தனிமைச் சுவையுள்ள சொல்லை - எங்கள்
  தமிழினும் வேறெங்கும் யாங்கண்ட தில்லை!
  நனியுண்டு நனியுண்டு காதல் - தமிழ்
  நாட்டினர் யாவர்க்கு மேதமிழ் மீதில்.
  இனிமைத் தமிழ்மொழி...
  
  தமிழ்எங்கள் உயிர்என்ப தாலே - வெல்லுந்
  தரமுண்டு தமிழருக் கிப்புவி மேலே
  தமிழ்என்னில் எம்முயிர்ப் பொருளாம் - இன்பத்
  தமிழ்குன்று மேல்தமிழ் நாடெங்கும் இருளாம்
  தமிழுண்டு தமிழ்மக்க ளுண்டு - இன்பத்
  தமிழுக்கு நாளும்செய் வோம்நல்ல தொண்டு!
  தமிழ்என்று தோள்தட்டி ஆடு! - நல்ல
  தமிழ்வெல்க வெல்கஎன் றேதினம் பாடு!
  இனிமைத் தமிழ்மொழி...
  

• தமிழ் வளர்ச்சி

  எளியநடை யில்தமிழ்நூல் எழுதிடவும் வேண்டும்;
  இலக்கணநூல் புதிதாக இயற்றுதலும் வேண்டும்.
  வெளியுலகில், சிந்தனையில் புதிது புதிதாக
  விளைந்துள்ள எவற்றினுக்கும் பெயர்களெலாங் கண்டு
  தெளிவுறுத்தும் படங்களொடு சுவடியெலாம் செய்து
  செந்தமிழைச் செழுந்தமிழாய்ச் செய்வதுவும் வேண்டும்.
  எளிமையினால் ஒருதமிழன் படிப்பில்லை யென்றால்
  இங்குள்ள எல்லோரும் நாணிடவும் வேண்டும்.
  
  உலகியலின் அடங்கலுக்கும் துறைதோறும் நூற்கள்
  ஒருத்தர்தயை இல்லாமல் ஊரறியும் தமிழில்
  சலசலென எவ்விடத்தும் பாய்ச்சிவிட வேண்டும்!
  தமிழ்மொழியை மதங்களிலே சாய்க்காமை வேண்டும்.
  இலவசநூற் கழகங்கள் எவ்விடத்தும் வேண்டும்.
  எங்கள்தமிழ் உயர்வென்று நாம்சொல்லிச் சொல்லித்
  தலைமுறைகள் பலகழித்தோம்; குறைகளைந்தோ மில்லை.
  தகத்தகா யத்தமிழைத் தாபிப்போம் வாரீர்!

எந்நாளோ?

என்னருந் தமிழ்நாட் டின்கண்
எல்லோரும் கல்வி கற்றுப்
பன்னருங் கலைஞா னத்தால்,
பராக்கிர மத்தால், அன்பால்
உன்னத இம மலைபோல்
ஓங்கிடும் கீர்த்தி யெய்தி
இன்புற்றார் என்று மற்றோர்
இயம்பக்கேட் டிடல் எந்நாளோ?

வெள்ளம்போல் தமிழர் கூட்டம்
வீரங்கொள் கூட்டம்; அன்னார்
உள்ளத்தால் ஒருவரே மற்
றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்;
கள்ளத்தால் நெருங் கொணாதே
எனவையம் கலங்கக் கண்டு
துள்ளும்நாள் எந்நாள்? உள்ளம்
சொக்கும்நாள் எந்த நாளோ?

சங்க நாதம்

எங்கள் வாழ்வும் எங்கள் வளமும்
மங்காத தமிழென்று சங்கே முழங்கு!
எங்கள் பகைவர் எங்கோ மறைந்தார்,
இங்குள்ள தமிழர்கள் ஒன்றாதல் கண்டே!

திங்களொடும் செழும்பரிதி தன்னோடும் விண்ணோடும்
உடுக்களோடும்
மங்குல்கடல் இவற்றோடும் பிறந்ததமி ழுடன்பிறந்தோம்
நாங்கள், ஆண்மைச்
சிங்கத்தின் கூட்டமென்றும் சிறியோர்க்கு ஞாபகம்செய்
முழங்கு சங்கே!

சிங்க ளஞ்சேர் தென்னாட்டு மக்கள்
தீராதி தீரரென் றூதூது சங்கே!
பொங்கு தமிழர்க் கின்னல் விளைத்தால்
சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!

வெங்கொடுமைச் சாக்காட்டில் விளையாடும் தோளெங்கள்
வெற்றித் தோள்கள்!
கங்கையைப்போல் காவிரிபோல் கருத்துக்கள் ஊறுமுள்ளம்
எங்கள் உள்ளம்!
வெங்குருதி தனிற்கமழ்ந்து வீரஞ்செய் கின்றதமிழ்
எங்கள் மூச்சாம்!
எங்கள் வாழ்வும்......

பெண்ணுலகு

1.பெண்களைப்பற்றிப் பெர்னாட்ஷா

புவிப்பெரியான் ஜார்ஜ்பெர்னாட் ஷாவுரைத்த
பொன்மொழியைக் கேளுங்கள் நாட்டில்உள்ளீர்!
புஉவந்தொருவன் வாழ்க்கைசரி யாய்நடத்த
உதவுபவள் பெரும்பாலும் மனைவிஆவாள்!
அவளாலே மணவாளன் ஒழுங்குபெற்றான்!
அவளாலே மணவாளன் சுத்திபெற்றான்!மு
குவியுமெழிற் பெண்களுக்கே ஊறுசெய்யும்
குள்ளர்களே கேட்டீரோ ஷாவின்பேச்சை!

அவனியிலே ஒருவனுக்கு மனைவியின்றேல்
அவனடையும் தீமையையார் அறியக்கூடும்?
கவலையுற ஆடவர்கள் நாளும்செய்யும்
கணக்கற்ற ஊழல்களை யெல்லாம்அந்த
நவையற்ற பெண்களன்றோ விலக்குகின்றார்!
நானிலத்தில் மார்தட்டும் ஆடவர்கள்
சுவைவாழ்விற் கடைத்தேறத் தக்கதான
சூக்ஷுமமும் பெண்களிடம் அமைந்ததன்றோ!

கல்வியில்லை உரிமையில்லை பெண்களுக்குக்
கடைத்தேற வழியின்றி விழிக்கின்றார்கள்!
புல்லென்றே நினைக்கின்றீர் மனைவிமாரைப்
புருஷர்களின் உபயோகம் பெரிதென்கின்றீர்!
வல்லவன்பே ரறிஞன்ஷா வார்த்தைகேட்டீர்
மனோபாவம் இனியேனும் திருந்தவேண்டும்.
இல்லையெனில் எதுசெயலாம்! பெண்ஆண்என்ற
இரண்டுருளை யால்நடக்கும் இன்பவாழ்க்கை

2.கைம்மைப் பழி

கோரிக்கை அற்றுக் கிடக்குதண்ணே இங்கு
வேரிற் பழுத்த பலா - மிகக்
கொடியதென் றெண்ணிடப் பட்டதண்ணே குளிர்
வடிக்கின்ற வட்ட நிலா!

சீரற் றிருக்குதையோ குளிர் தென்றல்
சிறந்திடும் பூஞ் சோலை - சீ
சீஎன் றிகழ்ந்திடப் பட்டதண்ணே நறுஞ்
சீதளப் பூ மாலை.

நாடப் படாதென்று நீக்கிவைத் தார்கள்
நலஞ்செய் நறுங் கனியைக் - கெட்ட
நஞ்சென்று சொல்லிவைத் தார்எழில் வீணை
நரம்புதரும் தொனியை.

சூடப் படாதென்று சொல்லிவைத் தார்தலை
சூடத்தகும் க்ரீ டத்தை - நாம்
தொடவும் தகாதென்று சொன்னார் நறுந்தேன்
துவைந்திடும் பொற் குடத்தை!

இன்ப வருக்கமெல் லாம்நிறை வாகி
இருக்கின்ற பெண்கள் நிலை - இங்
கிவ்வித மாக இருக்குதண்ணே! இதில்
யாருக்கும் வெட்க மிலை!

தன்கண வன்செத்து விட்டபின் மாது
தலையிற்கைம் மைஎன ஓர் - பெருந்
துன்பச் சுமைதனைத் தூக்கிவைத் தார்;பின்பு
துணைதேட வேண்டாம் என் றார்.

துணைவி இறந்தபின் வேறு துணைவியைத்
தேடுமோர் ஆடவன் போல் - பெண்ணும்
துணைவன் இறந்தபின் வேறு துணைதேடச்
சொல்லிடு வோம்புவி மேல்.

யுகணைவிடு பட்டதும் லட்சியம் தேடும்ரு நம்
காதலும் அவ் வாறே - அந்தக்
காதற்கணை தொடுக்காத உயிர்க்குலம்
எங்குண்டு சொல் வேறே?

காதல் இல்லாவிடம் சூனியமாம் புவி
காதலினால் நடக்கும் - பெண்கள்
காதலு ளத்தைத் தடுப்பது வாழ்வைக்
கவிழ்க்கின் றதை நிகர்க்கும்.

காதல் சுரக்கின்ற நெஞ்சத்திலே கெட்ட
கைம்மையைத் தூர்க்கா தீர்! - ஒரு
கட்டழகன் திருத் தோளினைச் சேர்ந்திடச்
சாத்திரம் பார்க்கா தீர்!

மூடத் திருமணம்

"முல்லை சூடி நறுமணம் முழுகிப்
பட்டுடை பூண்டு பாலொடு பழங்கள்
ஏந்திய வண்ணம் என்னருமை மகள்
தனது கணவனும் தானு மாகப்
பஞ்சனை சென்று பதைப்புறு காதலால்
ஒருவரை ஒருவர் இழுத்தும் போர்த்தும்,
முகமல ரோடு முகமலர் ஒற்றியும்,
இதழோடு இதழை இனிது சுவைத்தும்,
நின்றும் இருந்தும் நேயமோடு ஆடியும்,
பிணங்கியும், கூடியும் பெரிது மகிழ்ந்தே
இன்பத்துறையில் இருப்பர்ரு என்று எண்ணினேன்.
இந்த எண்ணத்தால் இருந்தேன் உயிரோடு!
பாழும் கப்பல் பாய்ந்து வந்து
என்மகள் மருகன் இருக்கும் நாட்டில்
என்னை இறக்கவே, இரவில் ஒருநாள்
என்மகள் மருகன் இருவரும் இருந்த
அறையோ சிறிது திறந்து கிடந்ததை
நள்இராப் பொழுதில் நான்கண்ட போதில்
இழுத்துச் சாத்த என்கை சென்றது;
கழுத்தோ கதவுக்கு உட்புறம் நீண்டது!
கண்களோ மருகனும் மகளும் கனிந்து
காதல் விளைப்பதைக் காண ஓடின!
வாயின் கடையில் எச்சில் வழியக்
குறட்டை விட்டுக் கண்கள் குழிந்து
நரைத்தலை சோர்ந்து, நல்லுடல் எலும்பாய்ச்
சொந்த மருகக் கிழவன் தூங்கினான்!
இளமை ததும்ப, எழிலும் ததும்பக்
காதல் ததும்பக் கண்ணீர் ததும்பி
என்மகள் கிழவ னருகில் இருந்தாள்.
சிவந்த கன்னத்தால் விளக்கொளி சிவந்தது!
கண்ணீர்ப் பெருக்கால் கவின்உடை நனைத்தாள்!
தொண்டு கிழவன் விழிப்பான் என்று
கெண்டை விழிகள் மூடாக் கிளிமகள்
காதலும் தானும் கனலும் புழுவுமாய்
ஏங்கினாள்; பின்பு வெடுக்கென்று எழுந்தாள்.
சர்க்கரைச் சிமிழியைப் பாலிற் சாய்த்தாள்.
செம்பை எடுத்து வெம்பி அழுதாள்.
எதையோ நினைத்தாள்! எதற்கோ விழித்தாள்!
உட்கொளும் தருணம் ஓடிநான் பிடுங்கினேன்.
பாழுந் தாயே! பாழுந் தாயே!
என்சாவுக்கே உனை இங்கு அழைத்தேன்!
சாதலைத் தடுக்கவோ தாய்எமன் வந்தாய்?
என்றுஎனைத் தூற்றினாள். இதற்குள் ஓர்பூனை
சாய்ந்த பாலை நக்கித் தன்தலை
சாய்ந்து வீழ்ந்து செத்தது கண்டேன்.
மண்ணாய்ப் போக! மண்ணாய்ப் போக!
மனம்பொருந் தாமணம் மண்ணாய்ப் போக!
சமூகச் சட்டமே! சமூக வழக்கமே!
நீங்கள், மக்கள் அனைவரும்
ஏங்கா திருக்க மண்ணாய்ப் போகவே!

குழந்தை மணத்தின் கொடுமை

ஏழு வயதே எழிற்கருங் கண்மலர்!
ஒருதா மரைமுகம்! ஒருசிறு மணியிடை!!
சுவைத் தறியாத சுவைதருங் கனிவாய்!
இவற்றை யுடைய இளம்பெண் அவள்தான்,
கூவத் தெரியாக் குயிலின் குஞ்சு,
தாவாச் சிறுமான், மோவா அரும்பு!
தாலி யறுத்துத் தந்தையின் வீட்டில்
இந்தச் சிறுமி யிருந்திடு கின்றாள்;
இவளது தந்தையும் மனைவியை யிழந்து
மறுதார மாய்ஓர் மங்கையை மணந்தான்.
புதுப்பெண் தானும் புதுமாப் பிளையும்
இரவையே விரும்பி ஏறுவர் கட்டிலி்!
பகலைப் போக்கப் பந்தா டிடுவார்!
இளந்தலைக் கைம்பெண் இவைகளைக் காண்பாள்!
தனியாய் ஒருநாள் தன்பாட் டியிடம்
தேம்பித் தேம்பி அழுத வண்ணம்
ஏழு வயதின் இளம்பெண் சொல்லுவாள்:
"என்னை விலக்கி என்சிறு தாயிடம்
தந்தை கொஞ்சுதல் தகுமோ? தந்தை
அவளை விரும்பி, அவள் தலைமீது
பூச்சூடு கின்றார்; புறக்கணித் தார்எனை!
தாமும் அவளும் தனியறை செல்வார்;
நான்ஏன் வெளியில் நாய்போற் கிடப்பது?
அவருக்கு நான்மகள்! அவர்எதிர் சென்றால்,
நீபோ! என்று புருவம் நெறிப்பதோ?"
பாட்டி மடியிற் படுத்துப் புரண்டே
இவ்வாறு அழுதாள் இளம்பூங் கொடியாள்.
இந்நிலைக்கு இவ்வாறு அழுதாள் - இவளது
பின்நிலை எண்ணிப் பாட்டி பெரிதும்
அழுத கண்ணீர் வெள்ளம், அந்தக்
குழந்தை வாழ்நாட் கொடுமையிற் பெரிதே.

பெண்ணுக்கு நீதி

கல்யாணம் ஆகாத பெண்ணே! - உன்
கதிதன்னை நீநிச் சயம்செய்க கண்ணே!
கல்யாணம் ஆகாத...

வல்லமை பேசியுன் வீட்டில் - பெண்
வாங்கவே வந்திடு வார்கள்சில பேர்கள்;
நல்ல விலை பேசுவார் - உன்னை
நாளும் நலிந்து சுமந்து பெற்றோர்கள்,
கல்லென உன்னை மதிப்பார் - கண்ணில்
கல்யாண மாப்பிள்ளை தன்னையுங் காட்டார்;
வல்லி உனக்கொரு நீதி - "இந்த
வஞ்சகத் தரகற்கு நீஅஞ்ச வேண்டாம்."
கல்யாணம் ஆகாத...

பெற்றவ ருக்கெஜ மானர் - எதிர்
பேசவொண் ணாதவர் ஊரினில் துஷ்டர்,
மற்றும் கடன் கொடுத்தோர்கள் - நல்ல
வழியென்று ஜாதியென் றேயுரைப் பார்கள்;
சுற்றத்தி லேமுதி யோர்கள் - இவர்
சொற்படி உன்னைத் தொலைத்திடப் பார்ப்பார்.
கற்றவளே ஒன்று சொல்வேன் - "உன்
கண்ணைக் கருத்தைக் கவர்ந்தவன் நாதன்!"
கல்யாணம் ஆகாத...

தனித்துக் கிடந்திடும் லாயம் - அதில்
தள்ளி யடைக்கப் படுங்குதி ரைக்கும்
கனைத்திட உத்தர வுண்டு - வீட்டில்
காரிகை நாணவும் அஞ்சவும் வேண்டும்;
கனத்தஉன் பெற்றோரைக் கேளே! - அவர்
கல்லொத்த நெஞ்சையுன் கண்ணீரி னாலே
நனைத்திடு வாய்அதன் மேலும் - அவர்
ஞாயம் தராவிடில் விடுதலை மேற்கொள்!
கல்யாணம் ஆகாத...

மாலைக் கடற்கரை யோரம் - நல்ல
வண்புனல் பாய்ந்திடும் மாநதி தீரம்
காலைக் கதிர்சிந்து சிற்றூர் - கண்
காட்சிகள் கூட்டங்கள் பந்தாடு சாலை
வேலை ஒழிந்துள்ள நேரம் - நீ
விளையாடுவாய் தாவி விளையாடு மான்போல்!
கோலத்தினைக் கொய்வ துண்டோ ? - "பெண்கள்
கொய்யாப் பழக்கூட்டம்" என்றே உரைப்பாய்.
கல்யாணம் ஆகாத...

12. தவிப்பதற்கோ பிள்ளை

விளக்கு வைத்த நேரத்தில் என் வேலைக்காரி
வெளிப்புறத்தில் திண்ணையிலே என்னிடத்தில் வந்து
களிப்புடனே 'பிரசவந்தான் ஆய்விட்ட' தென்றாள்!
காதினிலே குழந்தையழும் இன்னொலியும் கேட்டேன்!
உளக்கலசம் வழிந்துவரும் சந்தோஷத்தாலே
உயிரெல்லாம் உடலெல்லாம் நனைந்துவிட்டேன் நன்றாய்
வளர்த்துவரக் குழந்தைக்கு வயது மூன்றின்பின்
மனைவிதான் மற்றுமொரு கருப்பமுறலானாள்.

பெண்குழந்தை பிறந்ததினி ஆண்குழந்தை ஒன்று
பிறக்குமா என்றிருந்தேன். அவ்வாறே பெற்றாள்!
கண்ணழகும் முக அழகும் கண்டு நாட்கள்
கழிக்கையிலே மற்றொன்றும் பின் ஒன்றும் பெற்றாள்!
எண்ணுமொரு நால்வரையும் எண்ணி யுழைத்திட்டேன்
எழில் மனைவி தன்னுடலில் முக்காலும் தேய்ந்தாள்!
உண்ணுவதை நானுண்ண மனம் வருவதில்லை;
உண்ணாமலே மனைவி பிள்ளைகளைக் காத்தாள்.

காதலுக்கு வழிவைத்துக் கருப்பாதை சாத்தக்
கதவொன்று கண்டறிவோம். இதிலென்ன குற்றம்?
சாதலுக்கே பிள்ளை? தவிப்பதற்கோ பிள்ளை?
சந்தான முறை நன்று; தவிர்க்கும் முறை தீதோ?
காதலுத்துக் கண்ணலுத்துக் கைகள் அலுத்துக்
கருக்தலுத்துப் போனோமே! கடைத்தேற மக்கள்
ஓதலுக் கெல்லாம் மறுப்பா? என்னருமை நாடே,
உணர்வுகொள் உள்ளத்தில் உடலுயிரில் நீயே.

VI - புதிய உலகம்

உலக ஒற்றுமை

தன்பெண்டு தன்பிள்ளை சோறு வீடு
சம்பாத்யம் இவையுண்டு தானுண் டென்போன்
சின்னதொரு கடுகுபோல் உள்ளங் கொண்டோன்
தெருவார்க்கும் பயனற்ற சிறிய வீணன்!
கன்னலடா என் சிற்றூர் என்போ னுள்ளம்
கடுகுக்கு நேர்மூத்த துவரை யுள்ளம்
தொன்னையுள்ளம் ஒன்றுண்டு தனது நாட்டுச்
சுதந்தரத்தால் பிறநாட்டைத் துன்பு றுத்தல்!

ஆயுதங்கள் பரிகரிப்பார், அமைதி காப்பார்,
அவரவர்தம் வீடுநகர் நாடு காக்க
வாயடியும் கையடியும் வளரச் செய்வார்!
மாம்பிஞ்சி யுள்ளத்தின் பயனும் கண்டோம்!
தூய உள்ளம் அன்புள்ளம் பெரிய உள்ளம்
தொல்லுலக மக்களெலாம் 'ஓன்றே' என்னும்
தாயுள்ளம் தனிலன்றோ இன்பம்! ஆங்கே
சண்டையில்லை தன்னலந்தான் தீர்ந்த தாலே.

11) 

உலகப்பன் பாட்டு

பகுத்தறிவு மன்றத்தில் உலகம் என்ற
பழையமுத லாளியினை நிற்கவைத்து
மிகுத்திருந்த உன்நன்செய், புன்செய் யாவும்
வெகுகாலத் தின்முன்னே, மக்கள் யாரும்
சுகித்திருக்கக் குத்தகைக்கு விட்டதுண்டோ?
சொல்!என்றேன்; உலகப்பன் ஆம் ஆம் என்றான்.
வகுத்தஅந்தக் குத்தகைக்குச் சீட்டுமுண்டோ
வாய்ச்சொல்லோ என்றுரைத்தேன். வாய்ச்சொல் என்றான்.

குத்தகைக்கா ரர்தமக்குத் குறித்த எல்லை
குறித்தபடி உள்ளதுவா என்றுகேட்டேன்.
கைத்திறனும் வாய்த்திறனும் கொண்டபேர்கள்
கண்மூடி மக்களது நிலத்தையெல்லாம்
கொத்திக்கொண் டேப்பமிட்டு வந்த தாலே
கூலிமக்கள் அதிகரித்தார், என்னசெய்வேன்!
பொத்தல் இலைக் கலமானார் ஏழைமக்கள்.
புனல் நிறைந்த தொட்டியைப்போல் ஆனார் செல்வர்;

அதிகரித்த தொகைதொகையாய்ச் செல்வமெல்லாம்
அடுக்கடுக்காய்ச் சிலரிடம்போய் ஏறிக்கொண்டு
சதிராடு தேவடியாள் போல்ஆடிற்று!
தரித்திரரோ புழுப்போலே துடிக்கின்றார்கள்;
இதுஇந்நாள் நிலை என்றான் உலகப்பன் தான்!
இந்நிலையி லிருப்பதனால் உலகப்பா நீ!
புதுகணக்குப் போட்டுவிடு, பொருளைஎல்லாம்
பொதுவாக எல்லார்க்கும்நீ குத்தகைசெய்.

ஏழைமுத லாளியென்பது இல்லாமற்செய்,
என்றுரைத்தேன். உலகப்பன் எழுந்து துள்ளி,
ஆழமப்பா உன் வார்த்தை! உண்மையப்பா,
அதற்கென்ன தடையப்பா, இல்லையப்பா;
ஆழமப்பா உன்கருத்து, மெய்தானப்பா,
அழகாயும் இருக்குதப்பா, நல்லதப்பா,
தாழ்வுயர்வு நீங்குமப்பா, என்றுசொல்லித்
தகதகென ஆடினான், நான்சிரித்து,

ஆடுகின்றாய் உலகப்பா! யோசித்துப்பார்!
ஆர்ப்பாட்டக் காரர்இதை ஒப்பாரப்பா!
தேடப்பா ஒருவழியை என்று சொன்னேன்.
செகத்தப்பன் யோசித்துச் சித்தம்சேர்ந்தான்,
ஓடப்ப ராயிருக்கும் ஏழையப்பர்
உதையப்ப ராகிவிட்டால், ஓர்நொடிக்குள்
ஓடப்பர் உயரப்பர் எல்லாம் மாறி
ஒப்பப்பர் ஆய்விடுவார் உணரப்பா நீ!

15. நீங்களே சொல்லுங்கள்

நீங்களே சொல்லுங்கள்

சித்திரச் சோலைகளே! உமை நன்கு
திருத்த இப் பாரினிலே - முன்னர்
எத்தனை தோழர்கள் ரத்தம் சொரிந்தன
ரோ! உங்கள் வேரினிலே.

நித்தம் திருத்திய நேர்மையி னால்மிகு
நெல்விளை நன்னிலமே! - உனக்
கெத்தனை மாந்தர்கள் நெற்றி வியர்வை
இறைத்தனர் காண்கிலமே.

தாமரை பூத்த தடாகங்களே! உமைத்
தக்க்அக் காலத்திலே - எங்கள்
தூய்மைச் சகோதரர் தூர்ந்து மறைந்ததைச்
சொல்லவோ ஞாலத்திலே.

மாமிகு பாதைகளே! உமை இப்பெரு
வையமெ லாம் வகுத்தார் - அவர்
ஆமை எனப்புலன் ஐந்தும் ஒடுங்கிட
அந்தியெலாம் உழைத்தார்.

ஆர்த்திடும் யந்திரக் கூட்டங்களே! - உங்கள்
ஆதி அந்தம் சொல்லவோ? - நீங்கள்
ஊர்த் தொழிலாளர் உழைத்த உழைப்பில்
உதித்தது மெய் அல்லவோ?

16. புதிய உலகு செய்வாம்

புதியதோர் உலகம் செய்வோம் - கெட்ட
போரிடும் உலகத்தை வேரொடு சாய்ப்போம்.

பொதுஉடைமைக் கொள்கை திசையெட்டும் சேர்ப்போம்
புனிதமோ டதைஎங்கள் உயிரென்று காப்போம்.

இதயமெலாம் அன்பு நதியினில் நனைப்போம்
'இது எனதெ'ன்னுமோர் கொடுமையைத் தவிர்ப்போம்

உணர்வெனும் கனலிடை அயர்வினை எரிப்போம்
ஒருபொருள்தனி’எனும் மனிதரைச் சிரிப்போம்!

இயல்பொருள் பயன்தர மறுத்திடில் பசிப்போம்
ஈவதுண்டாம் எனில் அனைவரும் புசிப்போம்

VII பன்மணித்திரள்

1.62. தமிழ்நாட்டிற் சினிமா

உருவினையும் ஒலியினையும் ஒன்றாகச் சேர்த்தே
ஒளிபெருகத் திரையினிலே படங்காட்டும் கலையைத்
திருவிளைக்கும் நல்லறிஞர், ஐரோப்பி யர்கள்
தெரிந்துவெளி யாக்குகின்றார் எனக்கேட்ட நாளில்,
"இருவிழியால் அதுகாணும் நாள்எந்த நாளோ,
என்நாடும் அக்கலையில் இறங்குநாள் எந்நாள்,
இருள்கிழித்துத் தமிழ்நாடாம் நிலவுதனை, உலகின்
எதிர்வைக்கும் நாள்எந்நாள்" என்றுபல நினைத்தேன்.

ஒலியுருவப் படம்ஊரில் காட்டுவதாய்க் கேட்டேன்;
ஓடினேன்; ஓடியுட்கார்ந் தேன்இரவில் ஒருநாள்.
புலிவாழும் காட்டினிலே ஆங்கிலப்பெண் ஒருத்தி,
புருஷர்சக வாசமிலாப் புதுப்பருவ மங்கை
மலர்க்குலத்தின் அழகினிலே வண்டுவிழி போக்கி
வசமிழந்த படியிருந்தாள்! பின்பக்கம் ஒருவன்
எலிபிடிக்கும் பூனைபோல் வந்தந்த மங்கை
எழில்முதுகிற் கைவைத்தான்! புதுமைஒன்று கண்டேன்.

உளமுற்ற கூச்சந்தான் ஒளிவிழியில் மின்ன,
உயிர்அதிர்ந்த காரணத்தால் உடல்அதிர்ந்து நின்றே,
தெளிபுனலின் தாமரைமேற் காற்றடித்த போது
சிதறுகின்ற இதழ்போலே செவ்விதழ் துடித்துச்
சுளைவாயால் நீயார்என் றனல்விழியாற் கேட்டாள்
சொல்பதில்நீ என்றதவள் சுட்டுவிரல் ஈட்டி!
களங்கமிலாக் காட்சி,அதில் இயற்கையெழில் கண்டேன்!
கதைமுடிவில் யுபடம்ருஎன்ற நினைவுவந்த தன்றே!

என்தமிழர் படமெடுக்க ஆரம்பஞ் செய்தார்;
எடுத்தார்கள் ஒன்றிரண்டு பத்து நூறாக!
ஒன்றேனும் தமிழர்நடை யுடைபாவ னைகள்
உள்ளதுவாய் அமைக்கவில்லை, உயிர்உள்ள தில்லை!
ஒன்றேனும் தமிழருமை உணர்த்துவதா யில்லை!
ஒன்றேனும் உயர்நோக்கம் அமைந்ததுவா யில்லை!
ஒன்றேனும் உயர்நடிகர் வாய்ந்ததுவா யில்லை!
ஒன்றேனும் வீழ்ந்தவரை எழுப்புவதா யில்லை!

வடநாட்டார் போன்றஉடை, வடநாட்டார் மெட்டு!
மாத்தமிழர் நடுவினிலே தெலுங்குகீர்த் தனங்கள்!
வடமொழியில் ஸ்லோகங்கள்! ஆங்கில ப்ரசங்கம்!
வாய்க்குவரா இந்துஸ்தான்! ஆபாச நடனம்!
அடையும்இவை அத்தனையும் கழித்துப்பார்க் குங்கால்,
அத்திம்பேர் அம்மாமி எனுந்தமிழ்தான் மீதம்!
கடவுளர்கள், அட்டைமுடி, காகிதப் பூஞ்சோலை
கண்ணாடி முத்துவடம் கண்கொள்ளாக் காட்சி!

பரமசிவன் அருள்புரிய வந்துவந்து போவார்!
பதிவிரதைக் கின்னல்வரும் பழையபடி தீரும்!
சிரமமொடு தாளமெண்ணிப் போட்டியிலே பாட்டுச்
சிலபாடி மிருதங்கம் ஆவர்த்தம் தந்து
வரும்காதல்! அவ்விதமே துன்பம்வரும், போகும்!
மகரிஷிகள் கோயில்குளம் - இவைகள் கதாசாரம்.
இரக்கமற்ற படமுதலா ளிக்கெல்லாம் இதனால்
ஏழைகளின் ரத்தத்தை உறிஞ்சியது லாபம்!

படக்கலைதான் வாராதா எனநினைத்த நெஞ்சம்
பாழ்படுத்தும் முதலாளி வர்க்கத்தின் செயலால்,
படக்கலையாம் சனியொழிந்தால் போதுமென எண்ணும்!
பயன்விளைக்கும் விதத்தினிலே பலசெல்வர் கூடி
இடக்ககற்றிச் சுயநலத்தைச் சிறிதேனும் நீக்கி
இதயத்தில் சிறிதேனும் அன்புதனைச் சேர்த்துப்
படமெடுத்தால் செந்தமிழ்நா டென்னும்இள மயிலும்
படமெடுத்தாடும்; தமிழர் பங்கமெலாம் போமே!

2,புத்தகசாலை

தனித்தமைந்த வீட்டிற்புத் தகமும் நானும்
சையோகம் புரிந்ததொரு வேளை தன்னில்,
இனித்தபுவி இயற்கையெழில் எல்லாம் கண்டேன்;
இசைகேட்டேன்! மணம்மோந்தேன்! சுவைகள் உண்டேன்!
மனித்தரிலே மிக்குயர்ந்த கவிஞர் நெஞ்சின்
மாகாசோதி யிற்கலந்த தெனது நெஞ்சும்!
சனித்ததங்கே புத்துணர்வு! புத்த கங்கள்
தருமுதவி பெரிது! மிகப்பெரிது கண்டீர்!

மனிதரெலாம் அன்புநெறி காண்ப தற்கும்
மனோபாவம் வானைப்போல் விரிவ டைந்து
தனிமனிதத் தத்துவமாம் இருளைப் போக்கிச்
சகமக்கள் ஒன்றென்ப துணர்வ தற்கும்,
இனிதினிதாய் எழுந்தஉயர் எண்ண மெல்லாம்
இலகுவது புலவர்தரு சுவடிச் சாலை;
புனிதமுற்று மக்கள்புது வாழ்வு வேண்டில்
புத்தகசாலை வேண்டும் நாட்டில் யாண்டும்.

தமிழர்க்குத் தமிழ்மொழியிற் சுவடிச் சாலை
சர்வகலா சாலையைப்போல் எங்கும் வேண்டும்.
தமிழிலிலாப் பிறமொழிநூல் அனைத்தும் நல்ல
தமிழாக்கி வாசிக்கத் தருதல் வேண்டும்,
அமுதம்போல் செந்தமிழிற் கவிதை நூற்கள்,
அழகியவாம் உரைநடையில் அமைந்த நூற்கள்,
சுமைசுமையாய்ச் சேகரித்துப் பல்கலை சேர்
துறைதுறையாய்ப் பிரித்தடுக்கி வைத்தல் வேண்டும்.

நாலைந்து வீதிகளுக் கொன்று வீதம்
நல்லதுவாய் வசதியதாய் இல்லம் வேண்டும்.
நூலெல்லாம் முறையாக ஆங்க மைத்து
நொடிக்குநொடி ஆசிரியர் உதவு கின்ற
கோலமுறும் செய்தித்தாள் அனைத்தும் ஆங்கே
குவிந்திருக்க வகைசெய்து தருதல் வேண்டும்.
மூலையிலோர் சிறுநூலும் புதுநூ லாயின்
முடிதனிலே சுமந்துவந்து தருதல் வேண்டும்.

வாசிக்க வருபவரின் வருகை ஏற்றும்
மரியாதை காட்டிஅவர்க் கிருக்கை தந்தும்,
ஆசித்த நூல்தந்தும் புதிய நூல்கள்
அழைத்திருந்தால் அதையுரைத்தும், நாளும் நூலை
நேசித்து வருவோர்கள் பெருகும் வண்ணம்
நினைப்பாலும் வாக்காலும் தேகத் தாலும்
மாசற்ற தொண்டிழைப்பீர்! சமுதா யச்சீர்
மறுமலர்ச்சி கண்டதென முழக்கஞ் செய்வீர்!

7.சுதந்தரம்

தித்திக்கும் பழம் தின்னக் கொடுப்பார்;
மதுரப் பருப்பு வழங்குவார் உனக்கு;
பொன்னே, மணியே, என்றுனைப் புகழ்வார்;
ஆயினும் பச்சைக் கிளியே அதோபார்!
உன்னுடன் பிறந்த சின்ன அக்கா,
வான வீதியில் வந்து திரிந்து
தென்னங் கீற்றுப் பொன்னூசல் ஆடிச்
சோலை பயின்று சாலையில் மேய்ந்து
வானும் மண்ணுந்தன் வசத்திற் கொண்டாள்!
தச்சன் கூடுதான் உனக்குச் சதமோ?
அக்கா அக்கா என்றுநீ அழைத்தாய்.
அக்கா வந்து கொடுக்கச்
சுக்கா மிளகா சுதந்திரம் கிளியே?

11.பத்திரிகை

காரிருள் அகத்தில் நல்ல
கதிரொளி நீதான்! இந்தப்
பாரிடைத் துயில்வோர் கண்ணிற்
பாய்ந்திடும் எழுச்சி நீதான்!
ஊரினை நாட்ட இந்த
உலகினை ஒன்று சேர்க்கப்
பேரறி வாளர் நெஞ்சிற்
பிறந்த பத்திரிகைப் பெண்ணே!

அறிஞர்தம் இதய ஓடை
ஆழநீர் தன்னை மொண்டு
செறிதரும் மக்கள் எண்ணம்
செழித்திட ஊற்றி ஊற்றிக்
குறுகிய செயல்கள் தீர்த்துக்
குவலயம் ஓங்கச் செய்வாய்!
நறுமண இதழ்ப் பெண்ணேஉன்
நலம்காணார் ஞாலம் காணார்.

கடும்புதர் விலக்கிச் சென்று
களாப்பழம் சேர்ப்பார் போலே
நெடும்புவி மக்கட் கான
நினைப்பினிற் சென்று நெஞ்சிற்
படும்பல நுணுக்கம் சேர்ப்பார்
படித்தவர். அவற்றை யெல்லாம்
"கொடும்" என அள்ளி உன்தாள்
கொண்டார்க்குக் கொண்டு போவாய்!

வானிடை நிகழும் கோடி
மாயங்கள், மாநி லத்தில்
ஊனிடை உயிரில் வாழ்வின்
உட்புறம் வெளிப் புறத்தே
ஆனநற் கொள்கை, அன்பின்
அற்புதம் இயற்கைக் கூத்து
தேனிதழ் தன்னிற் சேர்த்துத்
தித்திக்கத் தருவாய் நித்தம்!

சிறுகதை ஒன்று சொல்லிப்
பெருமதி யூட்டும் தாளே!
அறைதனில் நடந்த வற்றை
அம்பலத் திழுத்துப் போட்டுக்
கறையுளம் தூய்மை செய்வாய்!
களைப்பிலே ஊக்கம் பெய்வாய்!
நிறைபொருள் ஆவாய் ஏழை
நீட்டிய வெறுங் கரத்தே!

ஓவியம் தருவாய்! சிற்பம்
உணர்விப்பாய்! கவிதை யூட்டக்
காவியம் தருவாய்! மக்கள்
கலகல வெனச் சிரிப்பு
மேவிடும் விகடம் சொல்வாய்!
மின்னிடும் காதல் தந்து
கூவுவாய்! வீரப் பேச்சுக்
கொட்டுவாய் கோலத் தாளே!

தெருப்பெருக் கிடுவோ ருக்கும்
செகம்காக்கும் பெரியோர்க் கும்,கை
இருப்பிற் பத்திரிகை நாளும்
இருந்திடல் வேண்டும்! மண்ணிற்
கருப்பெற் றுருப்பெற் றிளநடை
பெற்றுப்பின் ஐந்தே ஆண்டு
வரப்பெற்றார் பத்திரிகை நாளும்
உண்டென்றால் வாழ்க்கை பெற்றார்!

பூசணிக்காய் மகத்துவம்!

மெய் வண்ண வீடுகட்ட உனைத்தொங்க விடுகின் றார்கள்;
செய் வண்ண வேலைசெய்து திருமாடம் முடிக்கின் றாய்நீ!
பொய் வண்ணப் பூசணிக்காய்! கறியுனைச் செய்துண் டேன்;உன்
கைவண்ணம் அங்கு கண்டேன்; கறிவண்ணம் இங்கு கண்டேன்!